«Αγγαρεία Κάνω, Ποινήν Εκτίω»: Ένας σαμουράι παραλίγο στο ΕΣΡ

02/11/2016

Σίσσυ Βελισσαρίου, καθηγήτρια ΕΚΠΑ

Θα μπορούσε να ήταν σουρεαλιστικό ποίημα με τίτλο «η Γράνα»: «Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, / ότι πάσχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή, / από τους εργάτες, εντός εισαγωγικών, του πεδίου. / Ποιος θα δει την κομμένη γράνα, γράνα, που σημαίνει υδραγωγός, / που καταστρέφει το νερό.. το έδαφος, / και ύστερα κόβει… γλύφει και κόβει την άσφαλτο, / και θα έρθουμε εμείς ύστερα, οι συβαρίτες πολιτικοί, / της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας, και των σχεδιασμάτων/....[που] έχασαν από τον Κρότωνα» (;;!!).

Το όνομα του ποιητή είναι «Στρατηγός άνεμος», alias  Βύρων Πολύδωρας, γνωστός ως πολιτικός της Δεξιάς αλλά και ως ο ταχύτερος διάττων αστήρ των τελευταίων χρόνων: για περίπου ένα 24ωρο ήταν ο εκλεκτός της  κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Πρώτη Φορά Αριστερά [ΠΦΑ] για το ΕΣΡ. Το ερώτημα είναι γιατί διαλέξανε μία persona της Δεξιάς που έχει εγγραφεί στη συλλογική μνήμη με διασκεδαστικό τρόπο ως συνώνυμο της γραφικότητας λόγω της πομπώδους ευρυμάθειας, της ρητορικής του δεινότητας που θυμίζει Τσαγανέα–«βεβαίως, βεβαίως» και των επιδόσεων του στα λατινικά. Πέραν του προφανούς, ότι ο Βύρωνας τοποθετεί εαυτόν στην Καραμανλική πτέρυγα με την οποία το πρωθυπουργικό επιτελείο έχει αναπτύξει έντονο ερωτισμό τουλάχιστον από το 2015, τι κρύβεται πίσω από την «τρελή» αυτήν επιλογή; Τι είναι αυτό που κάνει τον Πρόεδρο της Βουλής να προτείνει κάποιον που αποδεχόταν συνεργασία της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή;  Τι είναι τέλος αυτό που κάνει [το ίδιο;] στέλεχος του Μαξίμου, αφήνοντας άναυδους τους πάντες, να χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο πρόσωπο ως «ιστορικό στέλεχος, με περγαμηνές αγώνων ενάντια στη διαπλοκή»! Ή τον Παπαδημούλη να εξάρει την εντιμότητα του Βύρωνα που με ταχύτητα φωτός πρόλαβε, μέσα σε ένα 24ωρο που έγινε Πρόεδρος της Βουλής, να διορίσει την κόρη του!

Ας μην σχολιάσουμε την πασιφανή βλακεία των  κυβερνητικών που νόμιζαν  ότι ο προτεινόμενος πρόεδρος ήταν «πρόσωπο - έκπληξη, ευρύτερης αποδοχής, που δεν θα μπορεί να απορριφθεί εύκολα από τη Ν.Δ.», ακριβώς επειδή αν η τελευταία είχε λίγη σοβαρότητα θα απέρριπτε  έναν άνθρωπο που η ίδια είχε διαγράψει, όπως και έγινε.  Το τι επιχείρησε να κάνει ο Παπάς με το νόμο του, τι είδους λογική διέπει αυτόν προσωπικά αλλά και σύμπασα την ΠΦΑ από το Μαξίμου έως την «αριστερή» ΕΠΟΧΗ είναι μεγάλα θέματα που χρήζουν ειδικής αναφοράς. Συνοψίζονται όμως στη σχέση της κυβερνώσας «Αριστεράς» με τους ιδεολογικούς κρατικούς μηχανισμούς, και εν προκειμένω με τα ΜΜΕ, που δεν είναι άλλη από την κατασκευή των δικών της μηχανισμών, ακριβώς με την ίδια λογική, με τις ίδιες σκοπιμότητες και στόχο. Καμία αναζήτηση άλλων προτύπων λειτουργίας, λογικών συμμετοχής ή κάποιων, διάολε, στοιχειωδών ποιοτικών κριτηρίων για μία αξιοπρεπή, έστω αστικού τύπου, τηλεόραση. Η μόνη διαφορά είναι στα πρόσωπα που επιλέγονται για τους παπαδίστικους μηχανισμούς, όχι όμως ως προς το τι εκπροσωπούν, που είναι ακριβώς το ίδιο: τμήματα του ελληνικού «κεφαλαίου», παρασιτικά, φοροδιαφεύγοντα, παραβατικά, με εκπροσώπους του κοινού ποινικού μητρώου. Με αυτούς λοιπόν θέλανε οι παπάδες να φτιάξουν τα δικά τους ΜΜΕ για να αλώσουν το σύστημα από τα μέσα με στόχο τη διατήρηση της εξουσίας κυρίως για τους εαυτούς τους και δευτερευόντως για την κυβέρνηση ή μάλλον για τη μακροημέρευση της κυβέρνησης μέσω αυτών. Χρησιμοποιώντας το «αριστερό» επιχείρημα ότι οι μεθοδεύσεις τους στα τηλεοπτικά είναι κτύπημα στη διαπλοκή καταφέραν να εξασφαλίσουν στην πραγματικότητα πλήρη συναίνεση στη δική τους εξουσία έχοντας πείσει σύμπαντα τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα επιφαινόμενα, ότι χωρίς αυτούς δεν στεριώνει η κυβέρνηση.

Και ύστερα ήρθε ο Βύρωνας, και ύστερα έφυγε ο Βύρωνας και ήρθε ο Ροδόλφος, και εν τω μεταξύ κάηκε η όποια ελάχιστη τσίπα έχει απομείνει στην ΠΦΑ. Γιατί όμως σκόρπισε τόση φρίκη «ο στρατηγός άνεμος» στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στους 53; Εδώ περισσεύει ο συνδυασμός υποκρισίας και αφέλειας! Με αυτήν την έννοια ο Πρόεδρος της Βουλής με την  πρότασή του προσφέρει υπηρεσία: εκθέτει την «αριστερή» αντιπολίτευση που ενώ έχει καταπιεί την κάμηλο, δηλ. τις παπαδίστικες μεθοδεύσεις, λογική και σκοπιμότητα, διυλίζει τον κώνωπα. Όσο τεραστίων διαστάσεων και αν είναι το κουνούπι-Βύρωνας, η κάμηλος είναι το πρόβλημα. Αυτή δεν είναι άλλη από τη σταθερή προσήλωση παλαιών στελεχών, που καθόλου τυχαία έλκουν την καταγωγή τους από το ΚΚΕσωτ, στην αστική διαχείριση με ορίτζιναλ εκπροσώπους που προέρχονται από το σύστημα, για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας ήταν και είναι ένας τάχαμου σχεδιασμός συμμαχιών με τα κυρίαρχα στρώματα και τα κρατικά τους στελέχη, και ο δεύτερος, η κατάπτυστη άποψη, διότι αποτελεί ενσωμάτωση μιας βαθιάς υποτέλειας, ότι οι συστημικοί έχουν το know how της διοίκησης του συστήματος, γι’ αυτό και τους χρειαζόμαστε, ενώ οι αριστεροί δεν το έχουν. Η λογική αυτή είναι κυκλική, άρα αδιέξοδη, διότι αντί οι φοβεροί αυτοί γνώστες της διαχείρισης να γίνονται όργανα της ΠΦΑ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που την χειρίζονται, όπως φαίνεται περίτρανα από την πολιτική κατάντια της. Τα στελέχη αυτά που, αν και τα είχαν ‘σπάσει’ με τον Κυρκισμό και τον Κύρκο προσωπικά και προέρχονται από το ΣΥΝ, εμφάνιζαν πάντα έντονα συμπτώματα λαγνείας προς τους πολιτικούς ή ιδεολογικούς εκπροσώπους του αστισμού. Αυτοί οι ίδιοι, που αναθρέψανε ακριβώς με αυτές τις ρεφορμιστικές και εργαλειακές αρχές τους επίγονους τους στη νεολαία ΣΥΝ, δηλ. τον τωρινό πρωθυπουργό και τον υπουργό επικρατείας, ήταν οι αρχιτέκτονες της διεύρυνσης του κόμματος στον πασοκικό χώρο. Σε αυτούς χρωστάμε την υποψηφιότητα Γιάννη Πανούση για τις Νομαρχιακές το 2006 και μετέπειτα του Αλέξη Μητρόπουλου για την Περιφέρεια της  Αττικής το 2010 [που πήρε το φανταστικό ποσοστό του 6.2% αντί για διψήφιο όπως διαβεβαίωνε κάποιος που είναι τώρα υπουργός]. Τότε είχα γράψει σε σχετικό άρθρο στην ΑΥΓΗ [21/11/2010] για αυτού του τύπου τη δεξιά πολιτική που έμελλε να καταστρέψει την αριστερά στην εξουσία: «Ο πολιτικός κυνισμός μέσα από μικροπολιτικά τερτίπια, που βαφτίζονται ‘τακτικές κινήσεις’, ανάγεται σε ρεάλ πολιτίκ, η εκλογιμότητα σε μονή άξια, ενώ οι αυτοδιοικητικές επιλογές και σχήματα που προήρθαν από κινήματα βάσης κατακεραυνώνονται ως μιζέρια, πολιτική καταγραφή ή ιδεολογική καθαρότητα, παραπέμποντας στη γνωστή παιδική ασθένεια.»

Αυτήν την υποτιθέμενη ευέλικτη τακτική προσεταιρισμού του εχθρού, διεμβολισμού του και δημιουργίας συμμαχιών στο όνομα του πολιτικού τάχαμου ρεαλισμού τη ζήσαμε στο παρελθόν μέσα στον ευτελισμό και κυρίως την αναποτελεσματικότητά της. Αυτή η ίδια τώρα και πάλι αναδεικνύεται στη νιοστή, διότι κυβερνητική, είτε μέσω του Πολύδωρα σαν η πολιτικά ευφυής κίνηση στο σκάκι του Προέδρου της Βουλής είτε μέσω του παπαδίστικου νόμου για τα ΜΜΕ σαν μαγκιά του επιγόνου. Πριν περάσουν όμως 24 ώρες  συντρίφτηκαν και οι δύο κινήσεις στα βράχια αφενός της γελοιότητας και αφετέρου της άγνοιας του πραγματικού κινδύνου που συνοψίζεται στο ότι δεν χτυπάς το αστικό μπλοκ με τα δικά του μέσα γιατί θα σπάσεις το [άδειο] κεφάλι σου.