Απόψεις

7 συχνές ερωτήσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΡΚ

13/10/2016

Στάθης Αβραμιώτης

Κείμενο συμβολής στον προσυνδιασκεψιακό διάλογο για τη Δ' Σύνδιασκεψη της Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης (15-16/10/2016):

 

Γιατί να φύγουμε από τη ΛΑΕ?

Η ΛΑΕ έχει οριστικά πιάσει ταβάνι, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Εσωτερικά, η αδιαλλαξία του Αριστερού Ρεύματος (Α.Ρ.) στο τρόπο έκφρασης του δημόσιου λόγου της ΛΑΕ, μακριά από τις συλλογικές αποφάσεις και με περιεχόμενο που καθορίζει εκείνο αναδεικνύει τις δημοκρατικές ευαισθησίες του (sic), ενώ η διανομή των χρεώσεων στην Π.Γ. αγνοεί την απόφαση της συνδιάσκεψης για αποκέντρωσή τους στις συνιστώσες, συγκεντροποιώντας όλες τις κομβικές θέσεις και πάλι στο Α.Ρ. Οι αιτίες που η ΛΑΕ έχει πιάσει ταβάνι εξωτερικά δεν είναι άσχετες με τα εσωτερικά της, μιας και ο λόγος της επικαθορίζει σε τεράστιο βαθμό την απεύθυνση της, η οποία δεν μπορεί να μεγεθυνθεί, αν δεν μειώνεται, όταν αυτός είναι ξύλινος, αναδύει μυρωδιά ενός «τίμιου ΣΥΡΙΖΑ», είναι αόριστος, οικονομίστικος και εκφέρεται από 60ρηδες που έχουν περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους στη Βουλή ή τα γραφεία του Συνασπισμού/ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, δεν αποφεύγει την απογοήτευση του αριστερού κόσμου που υπάρχει γύρω της συνεχίζοντας της συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλισμό και την Περιφέρεια Αττικής.

Γιατί τώρα?

Τα προβλήματα που αναφέρω παραπάνω δεν είναι χθεσινά, αλλά είναι προβλήματα που είτε περιμέναμε να λυθούν στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ και δε λύθηκαν, είτε υποτίθεται ότι λύθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζουν να υπάρχουν. Μετά το πέρας του καλοκαιριού, εποχής δύσκολης για να οργανώσεις μια σοβαρή πολιτική διαδικασία, αποφασίσαμε συγκροτημένα να προχωρήσουμε στην 4η Συνδιάσκεψή μας στις 15-16/10. Η παραμονή στη ΛΑΕ για το επόμενο διάστημα ίσως ενέτεινε ακόμα περισσότερο την αμφισημία που δυστυχώς εκπέμπει η συλλογικότητα μας από την ίδρυση της, βρισκόμενη πάντα με το ένα πόδι στη ΛΑΕ και με το άλλο εκτός της. Το ενδεχόμενο αυτό δεν αποτελεί μόνο ανάχωμα για τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μας και μας παρακολουθεί, αλλά και για μας τους ίδιους και τις ίδιες που δεν μπορούμε ούτε να εμπνευστούμε από τη ΛΑΕ ούτε και να χαράξουμε μια πιο αυτόνομη τακτική, ακριβώς λόγω αυτής της αμφισημίας, της έλλειψης στίγματος.

Γιατί ΑΡΚ?

Η δημιουργία της ΑΡΚ το Σεπτέμβρη του 2015 δεν είχε σκοπό μόνο της στήριξη της ΛΑΕ στις βουλευτικές εκλογές. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε λόγος να συγκροτηθεί σε πολιτική κίνηση, μιας και καθένας/καθεμία από εμάς θα μπορούσε να συμμετάσχει ατομικά στις κατά τόπους «Επιτροπές Στήριξης». Η συγκρότηση μας σε συλλογικότητα αναδεικνύει ακριβώς αυτή μας την αμφιβολία για την πορεία της Λαϊκής Ενότητας και αποτελεί, εν μέρει, ταυτότητα που μας συνοδεύει μέχρι σήμερα: την ταυτότητα της ανανέωσης. Οι επεξεργασίες μας, αν και περιορισμένες, αναδεικνύουν τόσο την ενασχόληση με τις πολλαπλές κοινωνικές αντιθέσεις του σήμερα, χωρίς να υποτιμούμε κάποια, όσο και την ανάγκη να βρούμε συμμετοχικές μορφές εμπλοκής της κοινωνίας στην πολιτική, μακριά από τη λογική της ανάθεσης.

Με ποιους να πάμε?

H πολιτική σύγκλιση που πετύχαμε μέσα από τη λίστα της Ριζοσπαστικής Επανίδρυσης στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ και ιδιαίτερα η κινηματική σύμπλευση σε μια σειρά ζητημάτων με την ΑΡΑΝ χρειάζεται να αποτελέσουν σημαντικές παρακαταθήκες για μια ενδεχόμενη πολιτική συνάντηση μας τον επόμενο καιρό, εκτός ΛΑΕ. Παράλληλα να κρατήσουμε σταθερό το ενδιαφέρον μας στη ΛΑ.Ε, κυρίαρχα σε ότι αφορά την κινητικότητα και την κριτική που ανοίγει το “Κόκκινο Δίκτυο” για το ότι η ΛΑ.Ε μετατρέπεται λανθασμένα σε “κόμμα της δραχμής”. Όπως και να διατηρήσουμε κοινή δράση με τους συντρόφους/σσες της ΛΑΕ που διαχωρίζονται από τις μεσοβέζικες λογικές στις οποίες καταλήγει η ΛΑΕ, όσον αφορά το διαχωρισμό από τις κεντρικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά μέτωπα, στην περιφέρεια το συνδικαλιστικό (κλπ). Ενώ ούτε η ΑΡΑΣ μπορεί να βρίσκεται έξω από την προσπάθεια κινηματικής συμπόρευσης. Σε ότι αφορά τις δυνάμεις εκτός ΛΑ.Ε χρειάζεται να συναντηθούμε κινηματικά και πολιτικά με την ΕΠΠΔ στην κατεύθυνση ευρύτερης συνεργασίας της Αριστεράς. Να μπούμε στη συζήτηση για τον "επαναστατικό πόλο" που ανοίγει το Ξεκίνημα. Να συναντηθούμε κινηματικά και πολιτικά με την Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς και την Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ, που θεωρούμε ότι κομμάτια στο εσωτερικό τους παραμένουν αξιόλογοι/ες αγωνιστές/ριες της αριστεράς και υπάρχει μεγαλύτερη ιδεολογική εγγύτητα. Τέλος, τόσο από άποψη πολιτικής επεξεργασίας όσο και από άποψη στελεχιακού δυναμικού, χρήσιμη σε μια τέτοια προσπάθεια θα μπορούσε να φανεί η συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Θέσεις», αλλά και ο κόσμος που γράφει ή παρακολουθεί τακτικά.

Με ποιους να μην πάμε?

Να μην αναδείξουμε ηγεσίες από τα παλιά. Να μην πάθουμε αμνησία έτσι ξαφνικά. Το καλοκαίρι του 2015 ήταν διδακτικό για όλους/ες μας. Οι μεσοβέζικες λύσεις και η στάση «ναι, μεν, αλλά μας πιέζουν», η αναβολή της ακύρωσης του 3ου μνημονίου εσωκομματικά σε άγνωστο, τελικά, μελλοντικό χρόνο είναι λάθη/παραλείψεις που μας στοίχισαν ιδιαίτερα τόσο στην πολιτική μας ένταξη όσο και στη ζωή μας γενικότερα. Οι άνθρωποι που μας εκπροσωπούν πρέπει να έχουν ανανεωμένη σύνθεση, να είναι απαγκιστρωμένοι από και σαφώς αντιπολιτευόμενοι το ΣΥΡΙΖΑ και να εκλέγονται με βάση τις πολιτικές θέσεις που εκπροσωπούν και όχι για λόγους ιστορικότητας.

Όσον αφορά την Πλεύση Ελευθερίας, σε μια συζήτηση που έχει ανοίξει σε ένα βαθμό και στη ΛΑΕ, ουσιαστικά δεν αναφέρεται στην Αριστερά. Η έλλειψη αντίληψης της σημασίας του οικονομικού επιπέδου και των παραγωγικών σχέσεων και κοινωνικών εξουσιών, ο λεγκαλισμός που παραπέμπει την επίλυση των περισσοτέρων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας στην κρίση σε εθνικές ή διεθνείς νομικές οδούς, ένας ιδιότυπος λαϊκισμός που χρησιμοποιεί μόνο την προδοσία ως αναλυτικό εργαλείο για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, και άρα αναζητά απαντήσεις στην ηθική ακεραιότητα και όχι σε βαθύτερες προγραμματικές επεξεργασίες, ο αρχηγισμός και η συγκρότηση μόνο γύρω από την περσόνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου άνευ οργανωτικού ιστού, είναι μερικά μόνο από τα προβληματικά στοιχεία της κίνησης. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε συζήτηση με τέτοιους πολιτικούς σχηματισμούς μπορεί να γίνει μόνο από θέση ηγεμονίας για τους αριστερούς σχηματισμούς, που θα βάζει πλαίσιο στο διάλογο για να αξιοποιήσει κάποιες πλευρές στις οποίες μπορούν να συμβάλλουν τέτοιες προσωπικότητες, και όχι επί ίσοις όροις ή σε εκλογική βάση. Υπό αυτήν την έννοια, μικροί σχηματισμοί της Αριστεράς δεν έχουν καμιά τύχη, εξάλλου η πρακτική έχει ήδη δείξει ότι η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας τείνει να  συνομιλεί με άτομα και όχι με συλλογικότητες, προφανώς στη βάση της ίδιας αντίληψης που έχει για την πολιτική.

Είμαστε λίγοι/ες, δε μας ξέρει «ο κόσμος».

Όλες οι οργανώσεις τις Αριστεράς από λίγους/ες ξεκινάνε. Παραμένω αισιόδοξος πως η αλληλοτροφοδότηση με την κοινωνία και ο πειραματισμός, η αντίληψη της συνεχούς ανανέωσης είναι τα κλειδιά για μια σύγχρονη αριστεράς που μπορεί να έχει αξιώσεις μαζικότητας και η ΑΡΚ εκτιμώ πως διαπνέεται από αυτά. Την ίδια στιγμή μεγάλος αριθμός ανθρώπων, συντρόφων/ισσών και συναγωνιστών/τριών,  που συναντηθήκαμε μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια σε αγώνες και εγχειρήματα γειωμένα στην κοινωνία και τα προβλήματά της, σε κουβέντες και αγωνίες για μια διαφορετική κοινωνία με κοινωνική δικαιοσύνη, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και δημοκρατία ως δομικό χαρακτηριστικό των λειτουργιών μας,  βρίσκονται σε μια διαδικασία αναζήτησης ενός νέου πλαισίου δράσης. Τέλος, πολύ εύστοχα ένα σύντροφος είχε παρατηρήσει το καλοκαίρι που μας πέρασε πως «και εκατό να είμαστε, περισσότερα μπορούμε να καταφέρουμε εκτός ΛΑΕ». Είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση απελευθέρωσης από «τα ίδια και τα ίδια», είναι η χάραξη πορείας πάνω σε λευκό χαρτί. Και, άλλωστε, αν το πρόβλημα είναι η δημόσια (ή και τηλεοπτική δυνητικά) παρουσία μας, γιατί να μην αναδείξουμε τα δικά μας στελέχη, του ανθρώπους που εμπιστευόμαστε; Ας επιλέξουμε αυτό από «τους ίδιους και τους ίδιους».

Τι να κάνουμε?

Να κάνουμε, για αρχή, αυτά που ξέρουμε να κάνουμε από χρόνια, αυτά που μας αρέσουν. Να συμμετέχουμε και να ζωντανεύουμε τα δίκτυα αλληλεγγύης, να σταματάμε τους πλειστηριασμούς, να ανασυνθέτουμε τη φοιτητική αριστερά και τα συνδικαλιστικά σχήματα, να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες/πρόσφυγες με τα λόγια και με τις πράξεις, να φτιάχνουμε δίκτυα «χωρίς μεσάζοντες», να προστατεύουμε το περιβάλλον από το αδηφάγο κεφάλαιο, να παλεύουμε για τη ισότητα των φύλων, να φτιάχνουμε ζωντανές δημοτικές κινήσεις και κινήματα πόλεις, να συναντιόμαστε σε φεστιβάλ και φόρουμ και να ενώνουμε την αριστερά και το ανταγωνιστικό κίνημα συνολικά όσο περισσότερο μπορούμε. Να σκεφτούμε κι άλλα: να ανεβάσουμε πιο ψηλά το yabasta, να φτιάξουμε ένα έντυπο, να φτιάξουμε ένα νέο αριστερό μέτωπο, να φτιάξουμε μια νέα δικτύωση φοιτητικών σχημάτων με όλη τη ριζοσπαστική αριστερά, να μπούμε στη Βουλή, να διαδηλώσουμε κατά εκατοντάδες χιλιάδες έξω απ’ αυτή όπως στο δημοψήφισμα, να ρίξουμε φως στις ζωές μας πριν χάσουμε το κουράγιο μας κι εμείς «οι πεισμένοι/ες».