Days of future past
02/07/2016
Πάνος Χριστοδούλου
Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δημοψήφισμα, το μαγευτικό αποτέλεσμα του και την απογοητευτική ανατροπή του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Το διάστημα αυτό, ιδιαίτερα τις μέρες πριν το δημοψήφισμα, είναι το αγαπημένο πολλών χρηστών του facebook, μέσα από τη στήλη σα σήμερα. Η συγκεκριμένη στήλη δίνει τη δυνατότητα των εξής συμπερασμάτων:
• Ποσταρίσματα ανά 10λεπτο ή και λιγότερο για πιο ακραίους χρήστες
• Τα μισά like στα ποσταρίσματα πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους που 5 μέρες μετά υποτάχτηκαν (σιωπηλά ή ηχηρά) στη μνημονιακή μετάλλαξη, έκτοτε γνωστή ως ΤΙΝΑ
• Πολλά από τα άλλα μισά είναι από ανθρώπους που δεν ήταν οργανωμένοι και έδωσαν μια μάχη από το πουθενά
• Μετά την μεταστροφή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, πολλοί χρήστες του facebook σιώπησαν ξαφνικά, ακόμα και από αυτούς που διαφώνησαν με τη μεταστροφή
Από τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα ότι αρκετοί από τους ενταγμένους στην αριστερά έδωσαν τη μάχη (με αξιοσημείωτο πάθος είναι η αλήθεια) όχι γιατί θα βοηθούσε τη ζωή τους (ή τουλάχιστον όχι λόγω αυτού), αλλά επειδή το έλεγε το Κόμμα. Μια αδιόρατη αίσθηση καθήκοντος απέναντι σε έναν υπερβατικό μεταφυσικό φορέα. Ο αγώνας γινόταν είτε από συνήθεια είτε επειδή έπρεπε. Ακόμα χειρότερα άνθρωποι βρέθηκαν στον αντίποδα των απόψεων που στήριζαν, επειδή τους το πε το κόμμα που τους έλαχε.
Γι αυτό όταν αφαιρέθηκε η επιρροή του τέως υπερβατικού φορέα, ο αγώνας σταμάτησε. Φυσικά οι ανάγκες δεν έπαψαν να υπάρχουν, ενδεχομένως να έγιναν και πιο ασφυκτικές. Η συγκυρία πιο δύσκολη στο έδαφος της ήττας. Όμως δυστυχώς οι φωνές δε σίγησαν γι αυτό. Σίγησαν γιατί τέλειωσε το πρέπει. Γι αυτό πολλά ποσταρίσματα του σαν σήμερα, θυμίζουν εικόνες από πενταήμερη εκδρομή, μιας παρέας που χάλασε: τι ωραία περνάγαμε τότε, κλπ. Χωρίς να σκεφτεί κανένας ότι τα ΚΤΕΛ βγάζουν ακόμα εισιτήρια.
Παρόλαυτα αν παρατηρηθεί η μεγάλη εικόνα, με έμφαση στους ανθρώπους που δεν ήταν οργανωμένοι, η ανάμνηση των περσινών ημερών είναι αισιόδοξη. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν έδωσαν τη μάχη γιατί έπρεπε, αλλά από ένστικτο. Χωρίς να τους το πει το κόμμα. Γι αυτό χρειάζεται να επενδύσουμε στην αλλαγή του παρελθόντος. Δε χρειαζόμαστε πλέον άλλα κομματόσκυλα, άλλους χρήσιμους ηλίθιους, αλλά ανθρώπους που νιώθουν τι ζούνε. Οπότε παραφράζοντας ένα σύνθημα του Δεκέμβρη του 08 (Fuck May 68, Fight Now):
Fuck referendum 2015, fight now!
ΥΓ: Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από την ομώνυμη ταινία της σειράς XMEN. Στην ταινία οι ήρωες εμφανίζονται σε ένα δυστοπικό μέλλον, στα όρια της καταστροφής τους. Έτσι ένας ήρωας που αντέχει το ταξίδι, επιστρέφει στο παρελθόν (όταν ακόμη δεν συνειδητοποιούν το μέγεθος της επίδρασης των πράξεων τους), έχοντας διαπιστώσει τα λάθη που οδήγησαν στο συγκεκριμένο μέλλον. Φυσικά κάνουν καινούρια λάθη. Αλλά το μέλλον έχει αλλάξει ήδη προς το καλύτερο.
ΥΓ 2: Η εικόνα του άρθρου είναι από την εξαιρετική διασκευή του Μεγάλου Μας Τσίρκου, από τη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συγκεκριμένα από τη σκηνή όπου εκλέγεται με δημοψήφισμα ο καραγκιόζης ως βασιλιάς. Και στη συνέχεια ανατρέπεται.