Ρεσάλτο στη Γαλέρα: Διακήρυξη για το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ
21/05/2016
Ρεσάλτο στη Γαλέρα (ΜΕΤΑ - Συνεργαζόμενοι Αγωνιστές)
Κυβέρνηση - δανειστές - εργοδοσία - γραφειοκράτες μάς κλέβουν τη ζωή. Να περάσουμε από πάνω τους!
Το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ διεξάγεται σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία για τους εργαζομένους μετά τη μνημονιακή στροφή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο ακυρώνοντας το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των εργαζομένων, των άνεργων και των νέων στο δημοψήφισμα. Η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνο συνεχίζει τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των ποικίλων στηριγμάτων τους, αλλά επιχειρεί να εμπεδώσει το δόγμα της "μη εναλλακτικής" (ΤΙΝΑ), στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς, πατώντας πάνω στην απογοήτευση και τη διάψευση των ελπίδων που είχαν καλλιεργηθεί το προηγούμενο διάστημα σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας για καλύτερες μέρες. Το 3ο μνημόνιο παίρνει ήδη σάρκα και οστά μέσα από τα μέτρα που εφαρμόζονται, με αποκορύφωμα τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και την νέα υπερφορολόγηση, και συνεχίζεται τις μέρες της διεξαγωγής του συνεδρίου του ΕΚΑ, με την ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου, του λεγόμενου "κόφτη" για τις δαπάνες μαζί με τη δημιουργία ενός νέου υπέρ-ΤΑΙΠΕΔ στο οποίο περιέρχεται σχεδόν όλος ο εναπομείνας δημόσιος πλούτος της χώρας.
Η μεγάλη μάχη που δόθηκε από τους εργαζομένους τα προηγούμενα χρόνια μέσα από δεκάδες μικρούς και μεγάλους αγώνες, με κάθε δυνατό τρόπο, δεν πρέπει να πάει χαμένη. Επιπλέον, η ηρωική στάση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που μέσα σε μια κυριολεκτική "διαβολοβδομάδα" απέναντι σε απειλές, υποχρεωτικές άδειες, απολύσεις και εκβιαστικά καλέσματα σε διαδηλώσεις υπέρ του "ΝΑΙ" δημιούργησε ένα ρήγμα που παρότι παραμένει θαμμένο, είναι ακόμα υπαρκτό. Πρώτη φορά, με τόσο καθαρό τρόπο, τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι είδαν τον εαυτό τους ως τάξη απέναντι στα συμφέροντα των αφεντικών τους, των ΜΜΕ και όσων αποφασίζουν για τις ζωές τους, και τόλμησαν να σηκώσουν το γάντι απέναντι στις απειλές.
Σε αυτό το αντιφατικό μείγμα απογοήτευσης αλλά και μιας μεγάλης παρακαταθήκης καλείται να παρέμβει το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα στην Ελλάδα και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα και στην Αθήνα. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα που πάσχει βαριά στις επίσημες μορφές του, με τη ΓΣΕΕ να μην ανταποκρίνεται με κανέναν τρόπο στο - κάποτε - ιστορικό της όνομα, και να παίρνει ουσιαστικά τη μεριά του κεφαλαίου στη μεγάλη σύγκρουση του καλοκαιριού, μην κάνοντας οτιδήποτε για να προστατέψει τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία. Με χιλιάδες σωματεία στον ιδιωτικό τομέα πολλά από τα οποία είναι "σωματεία-σφραγίδες", μόνο για αναπαράγουν τους καθεστωτικούς συσχετισμούς και μια συγκεκριμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία παραμένει ακλόνητη παρά τις αλλεπάλληλες μεταβολές του κεντρικοπολιτικού σκηνικού. Με τα Εργατικά Κέντρα να αποτελούν σκιά του παλιού τους εαυτού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ίδιο το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το μεγαλύτερο της χώρας: τα όργανά του συνεδριάζουν σπανίως και, στην καλύτερη περίπτωση, βγάζει ανακοινώσεις στήριξης αγώνων που δεν οργανώνει το ίδιο, ενώ παρίσταται σε τριμερείς και επιθεωρήσεις εργασίας. Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων παραμένει εκτός συνδικαλισμού, ενώ οι πλειοψηφίες των επίσημων εκφραστών του συνδικαλιστικού κινήματος δεν φαίνονται διατεθειμένες όχι απλώς να εκπονήσουν σχέδιο οργάνωσης των νέων -ελαστικών και χειρότερων- μορφών απασχόλησης, αλλά ούτε καν να δεχτούν τους εργαζόμενους που βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα στα συνδικάτα.
Και παρότι υπάρχει αυτή η κατάσταση, οι εργαζόμενοι έδειξαν το προηγούμενο διάστημα τη διάθεση και τη δύναμη να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Η πρώτη σημαντική απεργία του Νοέμβρη και η ακόμα μεγαλύτερη του Φλεβάρη (η μεγαλύτερη από το 2012), σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις των άλλων πληττόμενων τμημάτων της κοινωνίας και κυρίως των αγροτών και των επιστημόνων, έδειξαν τη δυνατότητα να υπάρξει ευθεία σύγκρουση με την κυβέρνηση στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Εκεί ήρθε η σύμπραξη ουσιαστικά ΠΑΜΕ-ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ που λειτούργησε ως πυροσβεστήρας αποτρέποντας την όξυνση του αγώνα. Η δυναμική όμως του προηγούμενου διαστήματος, καθώς και η σκληρή καταστολή που επανήλθε, πηγαίνοντας όπως πάντα χέρι χέρι με τις πολιτικές της λιτότητας, ορίζουν τον προσανατολισμού του εργατικού κινήματος για το επόμενο διάστημα:
⚫ Αντιμνημονιακός/αντικυβερνητικός προσανατολισμός, απέναντι σε μια κυβέρνηση που πραγματοποιεί μερικά από τα μεγαλύτερα όνειρα των καπιταλιστών νομοθετώντας προληπτικούς νόμους και "αυτόματα μνημόνια".
⚫ Περιθωριοποίηση του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
⚫ Ανάγκη επινόησης και υιοθέτησης και νέων, πιο μαχητικών μορφών αγώνα για τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων απευθείας απέναντι στην εργοδοσία, πέραν της διεκδίκησης από τις κυβερνήσεις για την επαναθεσμοθέτηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων,
⚫ Αγώνας για την επαναθεμελίωση των εργασιακών κατακτήσεων. Ένας αγώνας που δεν μπορεί να δικαιωθεί εντός της μνημονιακής μέγγενης, των σιδερένιων κανόνων της Ευρωζώνης και των βασικών πολιτικών κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και που άρα δεν θα θεωρεί όριο την παραμονή στους ευρωπαϊκούς υπερεθνικούς σχηματισμούς. Αντίθετα, θα θέτει επί τάπητος τη ρήξη μαζί τους εφόσον μόνο έτσι μπορούν να νικήσουν οι εργατικοί αγώνες.
⚫ Συμβολή στο να σπάσει στο ιδεολογικό επίπεδο το δόγμα της ΤΙΝΑ, πράγμα που δεν προϋποθέτει μόνο οικονομικά αιτήματα, όπως η διαγραφή του χρέους, αλλά την ουσιαστική μεταφορά εξουσιών στις μορφές οργάνωσης των εργαζομένων, ώστε να διαμορφώσουν οι ίδιοι και ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής.
Το "Ρεσάλτο στη γαλέρα" είναι μια πρωτοβουλία εργαζομένων που θα δώσει όλες της τις δυνάμεις σε αυτήν την κατεύθυνση. Εργαζόμενοι που συμμετέχουμε στο ΜΕΤΑ και στηρίζουμε την Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότησή του, αλλά και άλλοι συνάδελφοι που αγωνιζόμαστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς μας. Θεωρούμε ότι ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να πηγαίνει παρέα με την υποστήριξη κυβερνήσεων που τσαλαπατάνε τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σε αυτή την προσπάθεια, επομένως, δεν έχουν θέση οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αντίθετα, είναι ανάγκη με θάρρος να ανοιχτούμε σε νέες, ζωντανές συνδικαλιστικές δυνάμεις, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός ευρύτερου ταξικού πόλου που θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αναγκαία ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες ώστε, με όραμα, πολιτικό σχέδιο και δημοκρατική λειτουργία, να δημιουργηθούν οι όροι μιας δυναμικής επανάκαμψης όλων των εργαζομένων στο προσκήνιο. Υπό αυτό το πρίσμα απορρίπτουμε και τον κομματικό συνδικαλισμό, που μετατρέπει τα συνδικάτα σε ιμάντες μεταβίβασης κομματικών σχεδιασμών, που λειτουργεί «πυροσβεστικά», με όρους "κοινοβουλευτισμού", μην επιτρέποντας στους ίδιους τους εργαζόμενους να σχεδιάσουν τους αγώνες τους. Αυτοί που βιώνουν την εκμετάλλευση είναι αυτοί που θα δώσουν και τις απαντήσεις.
Το μέλλον δεν θα ανήκει στον κόσμο της δουλειάς, παρά μόνο αν το φέρει ο ίδιος ο κόσμος της δουλειάς.
Δεν θεωρούμε ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις έτοιμες, προσπαθούμε όμως να θέσουμε τα ερωτήματα με τη σωστή σειρά. Ένα από τα πρώτα που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό είναι η υπέρβαση των σημερινών πολυδιασπασμένων, γραφειοκρατικών και εργοδοτικών δομών του συνδικαλιστικού κινήματος. Υπέρβαση που πρέπει να κάνουν πρώτα οι ίδιες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και συλλογικότητες, καθώς δεν πρόκειται να αλλάξουν τους συνδικαλιστικούς φορείς όσο λειτουργούν ως καθρέφτης τους, με μοναδικό κριτήριο λειτουργίας τις εκλογικές μάχες. Με αυτή τη λογική θα λειτουργήσουμε και στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, ως μια παράταξη -συσπείρωση συνδικαλιστικών σχημάτων, παρατάξεων, ομάδων εργαζομένων που παρεμβαίνουν σε ευρύτερα σχήματα και μεμονωμένων συνδικαλιστών που τους ενώνουν οι παραπάνω αντιλήψεις και πρακτικές.
Πριν από περίπου έναν αιώνα, δημιουργήθηκαν τα εργατικά κέντρα για να συνενώσουν τις δυνάμεις των εργαζομένων, μικρές και διάσπαρτες σε πολλές περιπτώσεις, διαδραματίζοντας παράλληλα κοινωνικό και πολιτικό ρόλο σε μια πόλη. Το ΕΚΑ σήμερα είναι το μεγαλύτερο δευτεροβάθμιο σωματείο και ο ρόλος του, πέρα από τις επιθεωρήσεις εργασίας και την παροχή νομικών συμβουλών, έχει εκφυλιστεί σε έναν διαπαραταξιακό γραφειοκρατικό μηχανισμό, μακριά από τους εργαζόμενους της Αθήνας και ειδικότερα τους ανέργους, τους επισφαλείς και τους νέους.
Το "Ρεσάλτο στη γαλέρα" θα συγκρουστεί με τις αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές της συμβιβασμένης και γραφειοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος και με στραμμένο το βλέμμα έξω από τα συνδικαλιστικά γραφεία, θα απευθυνθεί στο σύνολο της εργατικής τάξης της Αθήνας, κυρίως στους άνεργους, τους ελαστικά εργαζομένους, τους χωρίς ΣΣΕ, τους ξένους εργάτες και όσους δεν έχουν "φωνή" στα σωματεία τους.
Συγκροτημένα και με σχέδιο θα παλέψουμε για:
⚫ αποκατάσταση του κύρους των συνδικάτων,
⚫ δημιουργία πραγματικών σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, ιδίως στους χώρους εργασίας της νέας γενιάς εργαζομένων και των επισφαλώς εργαζομένων, αλλά και όσων κινούνται στη γκρίζα ζώνη επισφάλειας - ανεργίας,
⚫ παρέμβαση στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, όπου η εργοδοσία εκμεταλλευόμενη την ανεργία και την επισφάλεια, έχει επιβάλλει τη συνδικαλιστική ερήμωση, και υποστήριξη των συναδέλφων, που παρόλα αυτά υψώνουν ανάστημα μέσα στις δυσκολότερες συνθήκες, και θα διδαχθούμε από τη δράση τους,
⚫ καταστατικό συνέδριο, στο οποίο μεταξύ άλλων θα ενταχθούν οι άνεργοι στα όργανα διοίκησης του ΕΚΑ,
⚫ άρση του διαχωρισμού και κατακερματισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και τη συγκρότηση ενιαίων και ισχυρών συνδικάτων που θα εκπροσωπούν όλους τους εργαζόμενους - ιδιωτικού και δημόσιου - Έλληνες και μετανάστες και τους άνεργους,
⚫ συντονισμό των εργατικών αγώνων με τους αγώνες των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και επιστημόνων που προλεταριοποιούνται, των κινημάτων πόλης, των δικαιωματικών και των μεταναστευτικών κινημάτων, και σε επαφή με πανευρωπαϊκές οργανώσεις και κινήματα εργαζομένων,
⚫ εργασιακή ισότητα των φύλων, καθώς οι γυναίκες υποαμοίβονται σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους, την ώρα που λόγω της αποδιάρθρωσης κοινωνικού κράτους επωμίζονται όλο και περισσότερες ευθύνες στα νοικοκυριά,
⚫ να συντριβεί το ναζιστικό φίδι που επιχειρεί να βγει από την τρύπα του στη νέα εποχή.
Θα συναντηθούμε με εκείνους και εκείνες που, στην πράξη και όχι στα λόγια, βάζουν πλάτη σε αυτήν την κατεύθυνση.
Θα αναζητήσουμε νέες μορφές οργάνωσης των εργαζομένων που να ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες και, παράλληλα, θα παλέψουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς εντός των συμβιβασμένων και αποκομμένων από τους εργαζόμενους υφιστάμενων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Επιδιώκουμε έναν πραγματικό συντονισμό σωματείων, ομοσπονδιών, αγωνιστών εργαζομένων αλλά και άλλων πρωτοβουλιών νέων και ανέργων που να παράξει αποτελέσματα στους εργασιακούς χώρους και στον δρόμο, ταράζοντας την ηρεμία όλων όσοι πολιτεύονται με γνώμονα την προσωπική επιβίωση και αναπαραγωγή στα συνδικαλιστικά όργανα. Η διάσωση συνδικαλιστικών παραγόντων είναι ξένη με τις αρχές και τις αξίες μας.
Τέλος, η συμμετοχή στα προεδρεία σωματείων και κυρίως στο μεγαλύτερο δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο, στο βαθμό που επηρεάζει τους συσχετισμούς δυνάμεων στην κατεύθυνσή της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Αθήνα, 21 Μαΐου 2016