Red Alert: Η ιστορία όπως θα ήθελες (;) να είναι

24/03/2016

Πάνος Χριστοδούλου

Με αφορμή την φετινή παλιγγενεσία της εθνοσωτήριου 25ης Μαρτίου, θα δούμε πάλι παρελάσεις, συζητήσεις για τον ιμπεριαλισμό, τα έθνη κλπ. Συζητήσεις επί συζητήσεων, διαφωνίες, σημαιάκια από νάιλον, αεροπλανάκια να πετούνε χαρωπά και γλέντια σε πλατείες. Θα μπορούσε να μπει κάποι@ στη διαδικασία να αναλύσει τα παραπάνω, να αναρωτηθεί για το πως γιορτάζουμε την αρχή και το τέλος ενός πολέμου, αλλά τίποτα δεν είναι πιο περιγραφικό για μας τ@ αριστερ@ από τη σειρά παιχνιδιών "command and conquer", και ειδικά την κατηγορία "Red alert".

Τα παιχνίδια θρύλος της εταιρίας westwood studios ξεκινούν το 1996. Από τον τίτλο γίνεται αντιληπτό ότι δεν έχει σουξου μούξου μανταλάκια, το θέμα είναι απλό και χωρίς προκαλύμματα: διέταξε και κατέκτησε. Στο αμιγώς θέμα πρόκειται για real time strategy game: χτίζεις μονάδες, εξαπολύεις επιθέσεις στον αντίπαλο. Σε αντίθεση με τα πιο σύγχρονα παιχνίδια του είδους, τα γραφικά είναι σχετικά ανιαρά αλλά η πλοκή πιο ρεαλιστική, καθώς δεν υπάρχουν ειδικές μονάδες και ήρωες παρά μόνο αναλώσιμα στρατιωτάκια χωρίς όνομα, μόνο με ιδιότητα. Οι ήρωες της υπόθεσης εμφανίζονται μόνο στις cut scenes, αφού κανένας σοβαρός στρατηγός ή πολιτικός παράγοντας δεν εμφανίζεται στο πεδίο της μάχης.

Πέρα από το εθιστικό του gameplay, τα παιχνίδια ξεχωρίζουν για την υπέροχη πλοκή τους. Μετά την ήττα του άξονα, ο Albert Einstain ανακαλύπτει το ταξίδι στο χωρόχρονο, ανακάλυψη για την οποία σκίζονται οι συμμαχικές δυνάμεις ( aka NATO) και ο Κόκκινος Στρατός υπό την ηγεσία του Πατέρα των εργατών, Ιωσήφ Στάλιν. Οπότε διαλέγεις μια εκ των δύο campaign. Αναζητείται ακόμα άνθρωπος που να έχει παίξει την campaign των Νατοϊκών. Η πλοκή εξελίσσεται λοιπόν με βάση τον τίτλο του παιχνιδιού: στόχος να κατακτηθούν χώρες για να δεις θριαμβευτικά βιντεάκια του κόκκινου στρατού να παρελαύνουν χορεύοντας όπως έλεγε και γνωστός έλληνας ποιητής (και όχι μόνο στην Πράγα). Υπάρχουν στο ενδιάμεσο συνομωσίες, δολοπλοκίες, ίντριγκες και δολοφονίες πριν γίνουν μόδα στην Λάμψη του εξωτερικού, aka Game of thrones.

Υπάρχει λοιπόν ο κακός δυτικός ιμπεριαλισμός και ο καλός κόκκινος ιμπεριαλισμός που θέλει να επεκτείνει την εργατική εξουσία και σε άλλες χώρες. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, για πολλ@ από εμάς που δεν καταγόμαστε από αριστερές οικογένειες και είμαστε επαρχιώτες, το παιχνίδι αυτό ήταν η πρώτη επαφή μας με την αριστερά. Το αντιαμερικανικό κλίμα της περιόδου (πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία) έδινε μια έξαψη στο να στέλνεις τα Νατοϊκά στρατεύματα αδιάβαστα. Και αν υπάρχει κάποι@ που να ενθουσιάζεται με τις εγχώριες παρελάσεις, ας δει την ending scene του πρώτου red alert όπου ο κόκκινος στρατός παρελαύνει στο Λονδίνο, κάτω από το Big Ben: soviet ending.

Δυστυχώς από ότι δείχνει το παραπάνω βίντεο, εκτός από την παρέλαση στο Λονδίνο, παρακολουθούμε άναυδοι τη δολοφονία του Στάλιν από τον Kane. Από δω και πέρα ο ιμπεριαλισμός χάνει το ιδεολογικό του πρόσημο, δε γίνεται για την εξάπλωση της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας αλλά μόνο για τα υποχθόνια σχέδια του παραπάνω κυρίου. Φυσικά παρόλαυτα η Σοβιετική Ένωση συνεχίζει να παρελαύνει στο Red Alert 2 (200) υπό την καθοδήγηση του νέου γενικού γραμματέα, Τσάρου Νικολάου Ρομανόφ του 2ου. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, πολιτισμικά ο ρόλος του πατερούλη δεν άλλαξε, οπότε γιατί να μη συνδυαστούν και οι δύο τίτλοι; Παρά την ιδεολογική ήττα, το παιχνίδι συνεχίζει στο εθιστικό gameplay, με αναβαθμισμένα γραφικά και με μια εξαιρετική opening scene, με τον Κόκκινο (το χρώμα δεν αλλάζει) Στρατό να παρελαύνει στο άνδρο του καπιταλισμού, κάνοντας απόβαση στην Νέα Υόρκη, μια σκηνή που προκαλούσε ρίγος συγκίνησης στην τρυφερή ηλικία που βρισκόμασταν: red army march:New York. Επόμενος σταθμός η Ουάσιγκτον. Στο τέλος του παιχνιδιού οι Σοβιετικοί παρελαύνουν πάλι θυμίζοντας διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού: Τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι.

Στο επόμενο game της σειράς (2008) δυστυχώς η ιστορία κάνει κύκλους, καταφεύγει σε επαναλήψεις και μετατοπίζεται από το εθιστικό gameplay της προηγούμενης δεκαετίας σε σεξιστικά στερεότυπα και φαντασμαγορικές σκηνές δράσεις: Τα ωραία κάποτε τελειώνουν.... Εν ολίγοις τα πράγματα δεν πάνε καλά εφόσον ο ιμπεριαλισμός έχασε την εργατική του φλόγα, πλέον δεν είμαστε στην εφηβική ηλικία για να γουστάρουμε με το αντιαμερικανικό στοιχείο και απλά παρακολουθούμε τους Σοβιετικούς να χάνουν και να αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω στο χρόνο ώστε να σκοτώσουν τον Einstain, να αποτρέψουν τη δημιουργία πυρηνικών και time travel. Οι σοβιετικοί ηττούνται τελικά από τους original ιμπεριαλιστές (οι απομιμήσεις χάνουν στο τέλος) και το έδαφος έχει προετοιμαστεί (πάνω στη χαμένη πρωτοτυπία και σε βίντεο που θυμίζουν κακής ποιότητας διαφήμιση αντηλιακού: Πως ξεκινήσαμε και πως τελειώσαμε ) για τα υπόλοιπα παιχνίδια Command and Conquer. Στο ανιαρό μέλλον η σοβιετική ένωση έχει χαθεί και πλέον ο Kane εμφανίζεται ως Brotherhood of Nod. Την κόκκινη σημαία υψώνει η Κίνα. Εντελώς προφητικά πάντως για παιχνίδια των αρχών του 2000, όλα τα γκρουπ ενώνονται υπό το φόβο των τρομοκρατών.

Διορατικοί λοιπόν οι κατασκευαστές της σειράς στο πως ανελίχθηκαν και δημιουργήθηκε ο νέος συσχετισμός δύναμης που βλέπουμε πλέον όχι στις οθόνες του PC μας, αλλά των τηλεοράσεων μας. Φυσικά οι δολοπλοκίες συνεχίζονται σε όλα τα παιχνίδια, χωρίς βέβαια την αίγλη που είχαν τα πρώτα βίντεο. Μας θυμίζουν όμως πολύ όμορφα έναν στοίχο που αν δεν κάνουμε λάθος αποδίδεται στον Πάμπλο Νερούντα: Δίκαιοι Πόλεμοι υπάρχουν, δίκαιοι στρατοί όχι. Γιατί εκτός από το κράτος, είναι επικίνδυνο να σε παρασύρει και ο ιμπεριαλισμός. Και δυστυχώς πλέον δεν είμαστε 18 για να χαιρόμαστε με αντίστοιχες σκηνές από ένα εναλλακτικό (;) μέλλον….