Να ενισχυθεί η Αριστερά, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα

04/07/2019

Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση

Το αποτέλεσμα των πολλαπλών εκλογών του Μαΐου, και ιδιαίτερα των ευρωεκλογών, ήρθε να επικυρώσει τη συντηρητική μετατόπιση που είχε ήδη συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία. Η υιοθέτηση και επιθετική υλοποίηση των μνημονιακών πολιτικών από το ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώθηκε και στην κάλπη. Παράλληλα, η αναβάπτιση των παλιών κομμάτων του αστικού μπλοκ μέσα από την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε το δρόμο και για την ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς. Παρότι οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν φάνηκαν να το έχουν αντιληφθεί, το επιθετικά – και σε επίπεδο διακηρύξεων ακόμα – νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ, φαντάζει ως θετικό, ακόμα και σε μεγάλα τμήματα των κατώτερων τάξεων, αφού η ελπίδα για συλλογική ευημερία έχει εξαφανιστεί και έχει κυριαρχήσει η λογική του επιβιωτισμού και του ατομικού δρόμου.

Είναι αναμενόμενη, δε, η επανάληψη του προεκλογικού σκηνικού των ευρωεκλογών, με τους υποψηφίους των κυρίαρχων κομμάτων να μην διαφωνούν κυρίως επί των πολιτικών που θα ακολουθήσουν αλλά και επί τακτικών τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, στους όρους διαμόρφωσης κυβερνήσεων συνεργασίας κοκ. Προφανώς, αφού οι διαφωνίες τους πλέον περιορίζονται στο μίγμα διαχείρισης των ίδιων πολιτικών παραγωγής τερατωδών πλεονασμάτων, εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκρουστούν επί της πολιτικής ουσίας, έστω και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να παρουσιάσει την επερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη ως την ημέρα Αρμαγεδδώνα, στην οποία θα κατεδαφιστεί κάθε κοινωνική κατάκτηση, όσες δηλαδή άφησε όρθιες η δική του κυβέρνηση.

Πώς θα μπορούσε να πειστεί κανείς όμως για το μέγεθος των διαφωνιών αυτών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εμβάθυνε τις αστικές πολιτικές, και μάλιστα τις χειρότερες πλευρές τους, ακόμα και το τελευταίο διάστημα της υποτιθέμενης εξόδου από τα μνημόνια; Οι νέες υπογραφές για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Κρήτη, οι εξώσεις προσφύγων από τα σπίτια στις πόλεις, έρχονται να αθροιστούν στις πολιτικές λιτότητας, τη διεύρυνση των πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας, την περεταίρω αποδιάρθρωση του εργατικού δικαίου και όλα όσα σηματοδότησαν την τελευταία τετραετία.

Για εμάς, η επόμενη μέρα θα κριθεί κυρίαρχα στους δρόμους, και στην ανασυγκρότηση της κοινωνικής αντιπολίτευσης, με δεδομένη την σημερινή ανυπαρξία μαζικής έκφρασης της ανταγωνιστικής Αριστεράς. Ανυπαρξία που αποτυπώθηκε και στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, με εκφάνσεις από την υποχώρηση ως τη συντριβή. Το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να εκφράσει τη μαζική δυσαρέσκεια προς το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν να κεφαλαιοποιήσει την προσέγγιση αρκετών στελεχών που κινούνταν επί χρόνια στο χώρο του. Η συνέχιση της γραμμής που δεν βλέπει προοπτικές ανατροπών στο ορατό μέλλον, δείχνει ότι έχει αρχίσει να φτάνει τα όριά της, με αποτέλεσμα την υποχώρηση των ποσοστών του, ακόμα και σε αυτή την συγκυρία. Η ΛΑΕ συνετρίβη στις εκλογές, πληρώνοντας τον εκλογικισμό, την προϊούσα μετατόπισή της τα τελευταία χρόνια σε θέσεις απεύθυνσης σε εθνικά ακροατήρια, την επικοινωνιακή ανικανότητα. Αποτέλεσμα που πυροδότησε ανακατατάξεις στο εσωτερικό της, σε βάρος των απόψεων που εκφράζονταν από τον μέχρι πρότινος επικεφαλής της. Το εάν θα κατορθώσει να ολοκληρώσει μια τομή, να ανανεωθεί, και να αναπροσανατολιστεί στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς, είναι ένα μάλλον ανοιχτό διακύβευμα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφάνισε και αυτή μια σχετική υποχώρηση, με τις πιο ενωτικές φωνές στο εσωτερικό της να το επισημαίνουν, προτείνοντας -έστω και τώρα- μια διαφορετική προσέγγιση. Η κυρίαρχη έκφρασή της πάντως, φάνηκε και μετεκλογικά μάλλον ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα, ενώ συνεχίζει στην ίδια σεχταριστική και μάλλον ηγεμονίστικη προσέγγιση για την επόμενη μέρα. Το μόνο κερδισμένο σε αυτό το ευρύτερο τοπίο είναι το ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη. Το ΜέΡΑ25 κεφαλαιοποίησε τις επικοινωνιακές ικανότητες του επικεφαλής του και τις προοδευτικές τοποθετήσεις του σε μια σειρά ζητημάτων που αγγίζουν ευρύτερα προοδευτικά ακροατήρια, αλλά και το γεγονός πως φαινόταν να έχει πιο «συγκεκριμένες» προτάσεις. Διαφαίνεται όμως ήδη ότι αποτελεί ένα σχηματισμό με ένα μίγμα από αριστερές έως σοσιαλφιλελεύθερες θέσεις, μεταμοντέρνα συγκροτημένο (πράγμα που εδραιώνει τον αρχηγοκεντρισμό), με υποψηφίους τελείως διαφορετικών καταβολών, ενώ και η αφήγησή του για την ευρωζώνη θυμίζει μάλλον την δοκιμασμένη, προ ’15 συνταγή του ΣΥΡΙΖΑ.

Με αυτά κατά νου, επιμένουμε στην υπερψήφιση αριστερών, αντιμνημονιακών, αγωνιστικών ψηφοδελτίων, χωρίς όμως να συμμετέχουν μέλη μας στα ψηφοδέλτια αυτά. Θα πρέπει πάντως να επισημάνουμε ότι το μέλλον της ανασυγκρότησης της ριζοσπαστικής αριστεράς πέρα από σεχταρισμούς , ηγεμονισμούς και πρακτικές ανάθεσης, με ισχυρή γείωση στα κινήματα, παραμένει ο δικός μας σταθερός  διακηρυγμένος στόχος.

Είναι αυτό τον στόχο που καλούμαστε να υπηρετήσουμε την επομένη κιόλας των εκλογών, καθώς παρά την ανυπαρξία της ανταγωνιστικής αριστεράς στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ένα διάχυτο, κυρίως ανένταχτο πια, αγωνιστικό δυναμικό, αλλά και μια σειρά κοινωνικές αντιστάσεις και συγκρούσεις σε πολλά πεδία. Αυτά είναι που πρέπει να οργανωθούν για να ανακοπεί η μηχανή που συνεχίζει να καταστρέφει τις λαϊκές τάξεις, και να αρχίσει αποτελεσματικά ο αγώνας για την ανάκτηση δικαιωμάτων και την θεμελίωση νέων. Παίρνοντας, από τη μία, πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κινήματος, ψάχνοντας απαντήσεις στο σήμερα στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν και μας τους ίδιους στις καθημερινότητές μας, μέσα από τους αγώνες. Αλλά και κάνοντας όχι βιαστικά αλλά γενναία βήματα για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης, για να συνευρεθούν οι δυνάμεις εκείνες της μαχητικής ριζοσπαστικής αριστεράς, που φαίνονται διατεθειμένες να αντιληφθούν το τέλμα και να αφήσουν στην άκρη βεβαιότητες και οχυρώσεις για να οικοδομήσουμε μια Αριστερά στο ύψος των αναγκών και των προσδοκιών μας.