Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα και η όλο και μεταβαλλόμενη συρρίκνωση της
25/01/2016
Δημήτρης Καμαρινός
Τις τελευταίες μέρες κλιμακώνονται δίκαια οι αγροτικές κινητοποιήσεις μπροστά σε ένα μεταβαλλόμενο έγκλημα το οποίο συντελείται και περιλαμβάνει την αύξηση του συντελεστή φορολόγησης από 13% σε 20% και 26% μέχρι το 2017. Ο πυρήνας της αδικίας για τους αγρότες, είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης και των διαφόρων επικοινωνιακών κύκλων να προσομοιώσουν τους αγρότες με τους ελεύθερους επαγγελματίες, αγνοώντας τελείως την αγροτική πραγματικότητα, καλλιεργώντας αστικούς μύθους περί αγροτών που κάθονται όλοι μέρα στα καφενεία και δεν δηλώνουν τα εισοδήματα τους, πράγματα που αναπαράγονται και δεν θα μπορούσαν να είναι ποιό μακριά από τη πραγματικότητα. Η άδικη εφαρμογή αυτής της αντίληψης και επιχειρηματολογίας, οδηγεί αθέμιτα ή μη, στην δημιουργία ενός ακόμη κοινωνικού αυτοματισμού, αυτού που η μια πτυχή του, εκπορεύεται από την επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης όπου μεταφέρει την εικόνα, ότι αυτοί που διαδηλώνουν ενάντια στη αγροτική “μεταρρύθμιση” είναι ακροδεξιοί εξτρεμιστές, αναζητώντας με αυτόν τον τρόπο να διατηρήσει κάποιο αριστερό ακροατήριο άρα να στρέψει και την κοινή γνώμη εναντίον των αγροτών, αλλά ο κύριος λόγος ο οποίος είναι αυστηρά πολιτικός οφείλεται στην παραπάνω εξίσωση, εκείνη των αγροτών με τους ελεύθερους επαγγελματίες, η οποία είναι θεμελιωδώς λάθος. Κι` αυτό διότι, ο ελεύθερος επαγγελματίας πληρώνεται για τις υπηρεσίες που παρέχει, ενώ αντίθετα ο αγρότης δεν πληρώνεται για καμία υπηρεσία, αλλά ανάλογα με τη παραγωγή που προσφέρει και με το “ρίσκο” που αναλαμβάνει ώστε να παράγει αγαθά, προϊόντα κλπ.
Τα βασικά εργαλεία που περιορίζονται
Εξετάζοντας ειδικότερα το ζήτημα, ο αγρότης κατά τη διάρκεια της παραγωγής χρειάζεται κάποια βασικά εργαλεία που σήμερα το κράτος αδυνατεί να τα παρέχει, αυτό δεν σημαίνει καμία υπεράσπιση του κράτους, διότι είναι επιλογή της κυβέρνησης να συνθηκολογήσει με την ΕΕ που επιτάσσει συγκεκριμένα μέτρα περιορισμού των εργαλείων αυτών και περιστολής των κρατικών παροχών.
Για να υπάρχει η δυνατότητα αγοράς αλλά και χρήσης αυτών των εργαλείων, ο αγρότης χρειάζεται χρηματοδότηση για τις αναλύσεις των χωμάτων και των λιπασμάτων(οργανικές ουσίες), χρειάζεται ουσίες για να καταπολεμήσει τους εχθρούς της καλλιέργειας, οι οποίες είναι είτε ανόργανα είτε οργανικά σκευάσματα και τέλος χρειάζεται χρήματα για την απαραίτητη συγκομιδή.
Όταν λοιπόν το κράτος, δεν δίνει αυτή τη δυνατότητα στους αγρότες, όπως θα μπορούσε να κάνει μια αγροτική τράπεζα εξασφαλίζοντας μια βασική χρηματοδότηση κι` όταν χρειάζεται τους γεωπόνους του κράτους να έρχονται μόνο για εκτίμηση ζημιών, τότε αυτό το κράτος δεν δικαιούται, όχι απλά να βάλει κάποια δυσβάσταχτη φορολογία, αλλά να τους επιβαρύνει ούτε ένα Ευρώ. Συν αυτών, δεν συμπεριλαμβάνω στη συλλογιστική μου τις παροχές που θα έπρεπε να παρέχει ένα ελάχιστα σοβαρό κράτος για να μην είναι οι αγρότες έρμαια των εμπόρων που κερδοσκοπούν και των γεωπόνων που πολλές φορές λειτουργούν σαν “μπακάληδες” ή τις αδυναμίες οδικής πρόσβασης εξαιτίας του ανεπαρκούς οδικού δικτύου.
Το ρίσκο της πραγωγής
Όλη αυτή η διαδικασία συμπυκνώνεται γύρω από αυτό που χαρακτηρίζω παραπάνω ως “ρίσκο” στην παραγωγή, το οποίο οφείλεται σε μια σειρά από αντικειμενικές αλλά και τυχαίες αιτίες.
Ως προς τις αντικειμενικές αιτίες, θα πρέπει να συμπεριληφθούν οι δαπάνες διαβίωσης, οι μέχρι τώρα προστιθέμενοι φόροι, οι οποίοι διαμορφώνουν ένα πολύ δυσμενές περιβάλλον. Το οποίο δύναται να γίνει ακόμη πιο εξουθενωτικό εάν προσθέσουμε και την 80% φορολογία, (26% φόρος , 26% προκαταβολή, 27% εισφορές που προκύπτουν από το νέο ασφαλιστικό μαζί με το φορολογικό) τότε καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο περιορίζονται οι αντοχές επαγγελματικής επιβίωσης του αγρότη, αλλά και η δυνατότητα να μπορεί να καλλιεργήσει την επόμενη φορά. Ενώ μετά από όλο αυτό το αντικειμενικό “ρίσκο” αναγκάζεται να προσέχει και την τιμή ή ακόμα και την ίδια μεταφορά των προϊόντων .
Ενώ οι τυχαίες αιτίες, οφείλονται στην δυσκολία αυτών που λέμε εν πολλοίς απρόσμενοι παράγοντες, όπως είναι η μη προβλεπόμενη απόκλιση του καιρού από το “φυσιολογικό” για την εποχή, οι εχθροί της καλλιέργειας όπως πχ τα έντομα, οι μύκητες κλπ. Αιτίες τέτοιες που ο αγρότης, δεν μπορεί ούτε να τις προβλέψει, ούτε πολλές φορές να τις αντιμετωπίσει έγκαιρα.
Αντί λοιπόν να επιδοτούνται αυτοί που προσφέρουν θετικά στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, μπαίνουν στις δαγκάνες των μνημονίων, ώστε να θαφτεί ίσως και ο τελευταίος μοχλός που ίσως κάποια στιγμή γίνει η βάση της παραγωγικής ανασυγκρότησης ώστε να βγούμε από την κρίση.
Μπροστά λοιπόν στο νέο ασφαλιστικό και φορολογικό πολυνομοσχέδιο, οι αγρότες όχι μόνο πρέπει να κλείσουν τους δρόμους με μπλόκα κλπ, αλλά πρέπει να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων για να μην αφανιστούν από το χάρτη. Έναν χάρτη που δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά την παραγωγή της χώρας, άρα και τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, εξού και μας επιτάσσει να δείξουμε την μέγιστη αλληλεγγύη και να ανατρέψουμε από κοινού αυτόν τον νέο Αρμαγεδδών.