«Η συγκρότηση ενός επαναστατικού λαού δεν είναι υπόθεση εορταστικού δείπνου » - Συνέντευξη με τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν (ΙΙΙ)

24/05/2018

Ολοκληρώνουμε σήμερα τη δημοσίευση της συνέντευξης του Ζ.Λ. Μελανσόν στην επιθεώρηση Le vent se lève (lvsl.fr) με το τρίτο μέρος της. Οι αναγνώστες του Yabasta μπορούν να αναζητήσουν τα δυο πρώτα μέρη της συνέντευξης   εδώ και εδώ.

LVSL: Ας επανέλθουμε στη στρατηγική σας. Πετύχατε πολύ σημαντικά αποτελέσματα στους νέους, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ιδιαίτερα σε αυτούς που ψήφιζαν για πρώτη φορά, με 30% στις ηλικίες 18-24. Εντούτοις, δεν καταγράψατε κανένα εκλογικό κέρδος στους ηλικιωμένους, οι οποίοι έχουν τεράστιο βάρος στο εκλογικό σώμα και οι οποίοι ψήφισαν ευρέως Μακρόν και Φιγιόν. Το πολιτικό χάσμα φαίνεται να γίνεται όλο και περισσότερο χάσμα γενεών. Γιατί ο λόγος σας δυσκολεύεται να αγγίξει τους πιο μεγάλους; Τα παιδιά του baby-boom αστικοποιήθηκαν και έγιναν αθεράπευτοι νεοφιλελεύθεροι;

ΖΛΜ: Ο λόγος μου περνά πιο δύσκολα στους ηλικιωμένους για τους ίδιους λόγους που περνά πιο εύκολα στους νεότερους. Η νέα γενιά έχει μια συνείδηση συλλογικότητας και οικολογίας εξαιρετικά ισχυρή, παρά τις κατηγορίες που της απευθύνουν για τον εγωισμό που φαίνεται να εκφράζει. Η συνείδηση του ορίου που έχει φθάσει το οικοσύστημα, της σπατάλης, της υποδούλωσης που προκαλεί μια κοινωνία που μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα, είναι πολύ προχωρημένη. Στη νέα γενιά, αγγίζουμε το όριο ενός κύματος το οποίο στο παρελθόν είχε κατακλύσει τις προηγούμενες γενιές.

Γνώρισα το κύμα της δεκαετίας του ’90 όπου το κυρίαρχο ιδεώδες ήταν ο πετυχημένος χρηματιστής. Πάντα έδινα διαλέξεις, μαθήματα στα ακριβά σχολεία. Έβλεπα παιδιά των ανώτερων κοινωνικό-οικονομικών τάξεων. Αυτό μου επέτρεψε να δω πως εξελίσσονται τα παιδιά αυτής της τάξης, η οποία μαγνητίζει την κοινωνία. Δια μέσου των παιδιών τους, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι θα απορριφθεί στη συνέχεια και τι όχι. Στη δεκαετία του ’90, στο τέλος του μαθήματος, υπήρχαν δύο ή τρεις «μοϊκανοί» που ερχόντουσαν να με βρουν για να μου πουν ότι ήταν με την άποψη μου. Το έκαναν κρυφά και κατακόκκινοι από ντροπή. Τώρα, στο παραμικρό αμφιθέατρο, υπάρχει ένα 20 ή 30% που δηλώνουν ότι είναι μαζί μας. Αυτό που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι ότι οι υπόλοιποι, αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί μου, διαφωνούν μεν με τα συμπεράσματα αλλά συμφωνούν με τη διάγνωση μου. Εδώ υπήρξε η δημιουργία μια νέας συλλογικής συνείδησης. Αυτή η γενιά έχει συνείδηση της ρήξης που απαιτείται. Το προσεγγίζει με περισσότερο ενθουσιασμό διότι νιώθει ότι, λόγω της εξειδίκευσής της, των γνώσεων της, είναι ικανή να απαντήσει στις προκλήσεις του κόσμου.

Σε ότι αφορά τους πιο μεγάλους, είναι η στιγμή να διαλύσουμε τις αυταπάτες του Μάη του 68.Οι αρχηγοί που προβάλλονται σήμερα δεν σταματήσαν ποτέ να είναι συμβιωτικά παράσιτα του συστήματος. Όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Μάης του 68, είναι πρώτα απ’ όλα μια μεγάλη εργατική επανάσταση. Είναι τα 10 εκατομμύρια εργαζομένων που μπήκαν στην απεργία. Κι όμως, πετάγονται έξω από το κάδρο, σα να μην υπήρξαν. Και στον εορτασμό ή την επετειακή γιορτή του Μάη του 68, μας δείχνουν αποκλειστικά προσωπικότητες τόσο αμφιλεγόμενες και κομφορμιστικές όπως αυτές των Ρομαιν Γκουπίλ ή του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Είναι μια γενιά ανθρώπων οι οποίοι δεν υπήρξαν ποτέ τους τίποτε άλλο από φιλελεύθερο - ελευθεριακοί, μικροαστοί, γεμάτοι από ένα ηδονιστικό εγωισμό χωρίς όρια, και ακίνδυνοι για το σύστημα. Παρέμειναν συνεπείς σε αυτό που υπήρξαν. Στην εικόνα του Μάη του 68, τα ΜΜΕ απολαμβάνουν τις υπηρεσίες τέτοιων προσώπων, που επιτρέπουν να σβηστεί η ταξική πραγματικότητα του 68. Τους αρέσει να καταδεικνύουν ότι η λεπίδα έχει στομώσει οριστικά. Απόδειξη; Οι ήρωες τους της πεντάρας κοροϊδεύουν οι ίδιοι το 68. Ο Γκουπίλ δεν ανέχεται πλέον τους στρατευμένους πολιτικά, ο Κον-Μπεντίτ τους ξερνά…

Αυτό που πρέπει να τραβήξει το ενδιαφέρον μας είναι το πώς οι νικητές αυτής της ιστορίας επωφελήθηκαν για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι «μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα από τα μέσα». «Σε τελευταία ανάλυση, λένε, μπορούμε να αντλήσουμε πλεονεκτήματα. Δεν αξίζει τον κόπο να κακομεταχειριζόμαστε τα πάντα». Πώς θα γίνει αυτή η άρνηση; Μα με το να καταπίνουμε με κάθε μπουκιά, τον εθισμό για ολόκληρο το γεύμα. Ένας τεράστιος προπαγανδιστικός μηχανισμός τέθηκε σε κίνηση ενάντια σε οτιδήποτε είναι επαναστατικό. Τον σοσιαλισμό, τον έκαναν μια μηχανορραφία όπου ο Στάλιν ενυπάρχει ήδη στο Ροβεσπιέρο. Η προπαγάνδα έπεσε με τα μούτρα για να διαγράψει τόσο τη λαϊκή παρέμβαση όσο και την ιδιαίτερη ιστορία της μέσα στην Επανάσταση.

Στη Γαλλία, όπου τοποθετείται το αρχικό μοντέλο, οι κονδυλοφόροι του συστήματος επιτέλεσαν ένα τεράστιο έργο προς αυτή την κατεύθυνση, με τον Φρανσουά Φυρέ, παραδείγματός χάριν. Αυτό το έργο εκφράστηκε μεθοδικά μέσω εγχειρημάτων και μηχανισμών όπως ο Nouvel Observateur και άλλα όργανα αυτού του ρεύματος. Διέδωσαν αυτόν τον αποκλεισμό του επαναστατικού στοιχείου μέσα στις μορφωμένες μεσαίες τάξεις, οι οποίες είναι οι διαμορφωτές γνώμης και καθορίζουν τον τρόπο ζωής, στο καλούπι του οποίου προσπαθεί να συμμορφωθεί η εργατική τάξη και τα μικρά στελέχη, δηλαδή αυτοί που αποτελούν την αμέσως ανώτερη κατηγορία. Με αυτό τον τρόπο, οι γενιές που έζησαν της αποτυχία του Μάη του 68 και στη συνέχεια του κοινού προγράμματος, ζυμώθηκαν και με τα δύο χέρια με αυτές τις απόψεις.

Είναι λοιπόν φυσιολογικό ότι οι μεγαλύτεροι αφουγκράζονται λιγότερο το λόγο μου. Υπάρχει το βάρος της ηλικίας. Συντηρητικοποιείται κανείς μεγαλώνοντας. Αντιλαμβάνεται κανείς τις ματαιότητες της ύπαρξης που τον τάραζαν όταν ήταν νεότερος. Οι μεγαλύτεροι λένε ότι η αλλαγή που προτείνουμε δεν είναι δυνατή, ότι είναι πολύ πολύπλοκη. Πάρτε έναν οποιοδήποτε νέο μιας Σχολής μηχανικών. Ξέρει ότι είναι εύκολο να κλείσουν οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και να αντικατασταθούν από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Θα χρειαστούν 4, 5, 10 χρόνια. 4, 5 ή 10 χρόνια , όταν είσαστε 70, είναι πολλά. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι αναρωτιούνται αν στο ενδιάμεσο διάστημα θα έχουμε ηλεκτρικό. Μου λένε : «Μα κύριε Μελανσόν, δεν θα μας οδηγήσετε εκτός πυρηνικής ενέργειας πατώντας ένα κουμπί;». Στη γενιά των ηλικιωμένων, μια πλειοψηφία θεωρεί ότι η ενασχόληση με την πολιτική, είναι δουλειά ενός πολύ υψηλού επιπέδου. Αυτό πάντως που είναι καθησυχαστικό, είναι ότι το επαναστατικό έργο δεν προκύπτει ποτέ από μια ιδεολογική πράξη αλλά είναι μια αναγκαιότητα που προκύπτει από τις συνθήκες. Εδώ έγκειται η δύναμή μας.

Οι επαναστάσεις δεν είναι ποτέ καθαρές ιδεολογικές διαδρομές. Είναι πάντα τα αποτελέσματα των αρχών της αυτό-οργάνωσης επί τω έργω σε μια δεδομένη κατάσταση. Ο Φρανσουά Φυρέ διαβεβαίωνε ότι η επανάσταση [του 1789] εκτροχιάστηκε εξαιτίας κάποιων υπερβολικών ιδεολόγων. Ο Timothy Tackett μελετώντας τις επιστολές των βουλευτών της Γενικής Συνέλευσης του 1789, κατέδειξε ότι οι επαναστάτες δεν ήταν κάποιοι «λυσσασμένοι» αλλά εξέχουσες προσωπικότητες, με αιτιολογημένα κίνητρα αλλά και αμήχανοι. Είχαν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που τους ξεπερνούσαν και έδωσαν επαναστατικές απαντήσεις διότι δεν έβλεπαν τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Οι προτάσεις τους, οι σκέψεις τους είναι ακριβώς αυτές που του φαίνονταν να αντιστοιχούν στις συνθήκες. Το μόνο πράγμα το οποίο είναι σταθερά παρόν, ιδεολογικά, και που διέσχιζε τα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης, είναι ο αντικληρικαλισμός. Αλλά ο Timothy Tackett καταδεικνύει το πώς οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν σε καταστάσεις, οι οποίες μέσα στην αλληλουχία τους, κατεδάφισαν σιγά-σιγά την παλιά τάξη πραγμάτων.

Η νέα τάξη που προήλθε από αυτήν την κατάρρευση δεν βασίζεται σε μια ιδεολογία αλλά στην αναγκαιότητα να δώσει απαντήσεις στα ζητήματα της καθημερινότητας. Παραδείγματος χάριν, η λαϊκή απάντηση στο Μεγάλο Φόβο [αντεπαναστατικές εξεγέρσεις από τις 20/7 έως τις 6/8/1789], ήταν η δημιουργία πολιτοφυλακών για να προστατευτεί ο κόσμος από τις συμμορίες. Το πρόβλημα ήταν, όταν έπαψαν να υπάρχουν συμμορίες, και από τη στιγμή που ιδρύθηκε η Εθνοφυλακή, ότι οι πολιτοφύλακες δεν παρέδωσαν τα όπλα και αποφάσιζαν από μόνοι τους για δράσεις. Οι επαναστατικές διαδικασίες που έχουν βαθιές ρίζες, εκκινούν πάντα από προβληματισμούς που δίνουν απαντήσεις σε συνθήκες που δεν μπορεί να υπερβεί κανείς παρά μόνο με επαναστατικές μεθόδους. Αυτή είναι η περίπτωση της επανάστασης του 1917: ήταν αδύνατον να αλλάξει η ροή των γεγονότων εν δεν σταματούσε ο πόλεμος. Και γι’ αυτό εξάλλου κατέρρεαν διαδοχικά οι κυβερνήσεις. Στη συνέχεια, αυτό έγινε άλλο πράγμα: Ο εμφύλιος πόλεμος θα παραμορφώσει την επανάσταση του 1917 με τον ίδιο τρόπο που ο πόλεμος ενάντια σε όλη την Ευρώπη, παραμόρφωσε την Επανάσταση του 1789 και οδήγησε στο θρίαμβο του Βοναπάρτη αντί του Ροβεσπιέρου.

Ας επιστρέψουμε στην αφετηρία, στο ερώτημα των γενεών και στο πως θα έρθουμε σε επαφή με τους ηλικιωμένους. Πιστεύω ότι αυτοί οι ίδιοι θα ψάξουν να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Εξάλλου αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Κοιτάξτε τις θετικές γνώμες στις δημοσκοπήσεις: για πρώτη φορά ξεπερνάμε το LREM [το κόμμα του Μακρόν] στους συνταξιούχους. Σε όλες τις κατηγορίες η Ανυπότακτη Γαλλία είναι δεύτερη, εκτός από μια κατηγορία στην οποία το LREM είναι μπροστά από μας και μία στην οποία εμείς είμαστε μπροστά τους, στους συνταξιούχους.

LVSL: Ένα από τα προβλήματα που επανεμφανίζονται κάθε φορά στις δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία, είναι ο φόβος του «άλματος στο άγνωστο», για ένα όχι αμελητέο ποσοστό των ψηφοφόρων. Πως σκέφτεστε να αντιμετωπίσετε αυτό το έλλειμα αξιοπιστίας, είτε πρόκειται για πραγματικότητα, είτε για φαντασίωση; Πως θα τα καταφέρετε ώστε κανένας Γάλλος να μην δυσκολεύεται να φανταστεί μια Ανυπότακτη κυβέρνηση, και πως θα γίνει το πέρασμα από τη φάση της αποκαθήλωσης, του «ξεκουμπιστείτε», στη φάση της εγκαθίδρυσης μιας νέας κατάστασης;

ΖΛΜ: Πρόσφατα , στο μπλογκ όπου σχολιάζω την τρέχουσα κατάσταση, ασχολήθηκα με αυτό το θέμα, με βάση τις ήδη γνωστές φάσεις του επαναστατικού «λαϊκίστικού» κινήματος. Η φάση αποκαθήλωσης και η φάση εγκαθίδρυσης μιας νέας κατάστασης, είναι συνδεδεμένες από μια ενιαία κίνηση. Απορρίπτουμε, οικειοποιούμενοι άλλα πράγματα και αντίστροφα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τις συνθήκες. Είμαστε σε μια στιγμή όπου η κοινωνία υποφέρει τρομερά. Προσφέρουμε ένα σημείο συνένωσης. Η Ανυπότακτη Γαλλία είναι το κίνημα της επανάστασης των πολιτών. Δηλαδή, της επανοικειοποίησης όλων αυτών των στοιχείων που συνιστούν τη ζωή από κοινού. Συμπεριλαμβάνει κοινωνικές κατηγορίες που δεν έχουν πάντα συγκλίνουσες δυναμικές. Μερικές φορές μπορεί να είναι και αντιφατικές. Η συνομοσποδιοποίηση κοινωνικών κατηγοριών, ηλικιών και τόπων γίνεται στη βάση των δικών τους αιτημάτων. Υπάρχει ανάγκη να συμπέσουν οι κοινωνικοί αγώνες πριν να συγκλίνουν. Κάθε αγώνας έχει τη δική του λογική. Αναφερθήκαμε στους ηλικιωμένους: η αύξηση του Φόρου κοινωνικής αλληλεγγύης τους φέρνει πιο κοντά σε άλλα κοινωνικά στρώματα. Αυτό δεν έχει να κάνει με την θελκτικότητα της εικόνας μου. Το πρόγραμμά μας από τη μία, και η ικανότητας της κοινοβουλευτικής ομάδα από την άλλη να το φέρει στο προσκήνιο, να δυο στιβαρά σημεία αναφοράς για την κοινή γνώμη που παρατηρεί και αναζητά.

Τι είναι αυτό που θα καθησυχάσει τον κόσμο; Το να αντιληφθούν την αποφασιστικότητά μας. Γιατί να προσελκύσει τους ανθρώπους ο κύριος Μακρόν, ο οποίος σπέρνει μια απερίγραπτη αναστάτωση σε όλη τη χώρα και που λέει απίστευτα πράγματα για κοσμικότητα του Κράτους και διάφορα άλλα; Η Ανυπότακτη Γαλλία ξέρει που πάει. Υπερασπιζόμαστε την ιδέα ότι υπάρχει ένα γενικό συμφέρον και ότι ο νόμος θα πρέπει να είναι πιο ισχυρός από το συμβόλαιο. Υπάρχουν άνθρωποι που το αντίθετο αυτής της ιδέας τους κάνει νιώθουν καλύτερα στο βαθμό που στρέφουν την πλάτη τους στους άλλους ανθρώπους. Δεν γίνεται τίποτα από μόνο του. Δεν ψάχνω να καθησυχάσω όλο και πιο πολύ, για να πετύχω μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω μου. Εάν το έκανα, θα απαρνιόμουν τη συγκολλητική ουσία, που ενοποιεί τη βάση μας ανάμεσα στην πιο ριζοσπαστική και την πιο μετριοπαθή πτέρυγα.

Μου προσάπτουν ότι είμαι διχαστικός; Το ποσοστά μου μήπως είναι το αποτέλεσμα της διχαστικότητας; Πρέπει να εγκαταλειφθεί η επικοινωνιακή ψευδαίσθηση. Το καλό σύνθημα και το καλό μήνυμα δεν πρόκειται να συμφιλιώσει όλο τον κόσμο. Για να συμφιλιώσουμε τον κόσμο, μήπως θα έπρεπε να χαμηλώσουμε τους τόνους; Δεν θα το κάνω. Βασίζομαι περισσότερο στην υποχρέωση του να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να υπερπηδήσουμε το εμπόδιο της ρουτίνας και της παραίτησης. Και εάν γίνω λιγότερο ειλικρινής, θα βγω από τη στρατηγική της συγκρουσιακότητας η οποία είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει συνειδήσεις, πράξη, εμπιστοσύνη και συλλογικότητα. Η δημιουργία ενός επαναστατικού λαού δεν είναι υπόθεση ενός εορταστικού δείπνου.

LVSL: Ο Μιτεράν αναμετρήθηκε με προβληματικές αυτού του τύπου προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία το 1981…

Το 1981 δεν ήταν η επανάσταση. Η κοινωνία δεν διχάστηκε, δεν υπέφερε και ο ίδιος ο Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν επαναστάτης. Όλες οι συνιστώσες του Κοινού Προγράμματος θεωρούσαν ότι θα άλλαζαν τα πράγματα από τα πάνω. Στο τέλος της προεκλογικής καμπάνιας ήλθε το σύνθημα «η ήρεμη δύναμη». Σήμερα γύρω από αυτό το θέμα υπάρχει ένας μύθος. Θα μπορούσαμε να νικήσουμε χάρη σ’ ένα σύνθημα και μόνο; Σκεφτείτε λίγο, είναι μια ανοησία! Νικήσαμε μετά από τριάντα χρόνια πολιτικής συσσώρευσης. Το Κοινό Πρόγραμμα εμφανίστηκε στα λόγια του Βαλντέκ Ροσέ το 1956. Χρειάστηκε ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρις ότου συγκροτηθεί μια βάση όπου σοσιαλιστές και κομμουνιστές κατορθώνουν να συμφιλιωθούν και να παρασύρουν την υπόλοιπη κοινωνία! Και χρειάστηκε η γενική απεργία του Μάη του 1968 προκειμένου να ζυμωθεί σε αρκετό βάθος η λαϊκή συνείδηση.

Δεν μπορείς να νικήσεις μόνο με συνθήματα, χωρίς κοινωνική γείωση. Τα συνθήματα θα πρέπει να αντιστοιχούν σε κάποιες συνθήκες. Η σημερινή συνθήκη είναι η αναγκαιότητα συγκρότησης μιας πλειοψηφίας. Για το σκοπό αυτό, η πλειοψηφία θα πρέπει να ριζώσει με την ευκαιρία κάποιων εκλογών. Όταν το πολιτικό κλίμα θερμαίνεται, οι πληροφορίες κυκλοφορούν πολύ γρήγορα, οι συνειδήσεις είναι δυνατόν να κάνουν επιλογές είτε θετικές, είτε αρνητικές. Κάποιοι άνθρωποι με ψηφίζουν γιατί δεν ξέρουν ποιον άλλο να ψηφίσουν, κάποιοι άλλοι γιατί τους αρέσουν αυτά που λέω και πιστεύουν ότι το πρόγραμμά μας μπορεί να έχει αποτελέσματα, ενώ υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που με ψηφίζουν σκεφτόμενοι ότι όποιον άλλο και αν ψηφίσουν δεν θα αποφέρει τίποτα. Κατ’ αυτούς λοιπόν, η ψήφος σε μένα είναι η χρήσιμη ψήφος.

Έχουμε συγκροτήσει μια εκλογική συνθήκη. Στο εσωτερικό αυτής της συνθήκης, μέσω του προγράμματος, συγκροτούμε μια μαζική κοινωνική βάση για τη βαθειά αλλαγή της οποίας είμαστε φορείς. Το 2012 είχαμε 4 εκατομμύρια ψήφους. Το 2016 είχα πει «στον καθένα να πείσει ακόμα έναν! Αν προσελκύσουμε 8 εκατομμύρια ψήφους, κερδίσαμε». Τελικά, φτάσαμε στα 7 εκατομμύρια και δεν κερδίσαμε. Παρ’ όλα αυτά, κερδίσαμε 3 εκατομμύρια ψηφοφόρους! Στη συνέχεια, στις κοινοβουλευτικές εκλογές, όπως και το 2012, χάσαμε τους μισούς. Το μισό των 4 εκατομμυρίων δεν είναι το μισό των 7 εκατομμυρίων. Αυτή τη φορά, αποκτήσαμε μια κοινοβουλευτική ομάδα. Αυτό μας επέτρεψε να ξεπεράσουμε ένα νέο κατώφλι. Αντικαταστήσαμε την εικόνα ενός ατομικού υποψήφιου με μια συλλογική εικόνα. Και από τη στιγμή εκείνη καλύπτουμε συνεχώς και επηρεάζουμε νέους τομείς της κοινωνίας. Αυτές είναι οι φοβερές κατακτήσεις της δράσης μας και του αγώνα μας. Τα στηρίγματά μας διευρύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό.

Σήμερα η χώρα εισέρχεται σε κοινωνικό και ιδεολογικό αναβρασμό. Τόσο το καλύτερο! Γιατί στο εσωτερικό αυτού του αναβρασμού, για πρώτη φορά, δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι διαμορφώνουν μια πολιτική συνείδηση. Όπως βλέπουμε, είναι η πρώτη φορά που αναπτύσσεται ένα κίνημα μέσα στις σχολές μετά από πολλά χρόνια, όπως και στα λύκεια. Επίσης, δεκάδες χιλιάδες εργάτες κινητοποιούνται για να απεργήσουν, και μάλιστα αυτοί που δείχνουν τις μεγαλύτερες αντοχές είναι οι περισσότερο φτωχοποιημένοι κλάδοι της εργατικής τάξης. Για παράδειγμα, στην Ονέτ, επί μήνες ολόκληρους, οι φτωχοί εργάτες που καθαρίζουν τα τραίνα και τα οχήματα, οι γυναίκες που ετοιμάζουν τα δωμάτια των ξενοδοχείων, κράτησαν τρεις μήνες χωρίς μισθό!

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η αναταραχή της χώρας αγγίζει ένα μεγάλο βάθος. Δεν λέω ότι αυτό είναι αρκετό! Αλλά σας υπενθυμίζω ότι ο στόχος μας είναι να συγκροτήσουμε ένα επαναστατικό λαό. Στόχος μας δεν είναι να συγκροτήσουμε ένα μικρό τμήμα επαναστατικής πρωτοπορίας που καταλαμβάνει την εξουσία εξ εφόδου. Αυτό δεν λειτούργησε ποτέ και το αποτέλεσμα ήταν οι δικοί μας να πέσουν όλοι τους νεκροί. Δεν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Το να συγκροτήσουμε ένα επαναστατικό λαό σημαίνει ότι λογαριάζουμε μόνο στην οργανωτική ικανότητα που αυτός περικλείει, και προχωρούμε στη συγκρότησή του σε πολιτική πλειοψηφία.

Σήμερα, το σχολείο του αγώνα λειτουργεί σε πλήρη ανάπτυξη: αν η εξουσία του Μακρόν διαπράξει ένα επιπλέον λάθος, το κίνημα θα επιταχυνθεί. Δεν είμαι σε θέση να σας πω σήμερα σε ποια κατεύθυνση θα επιταχυνθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν μπορώ να σας πω σήμερα τι θα συμβεί στις 5 Μαΐου. Θα είναι μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας; Ή θα αποτελέσει τη στιγμή της σύγκλισης ενός τρομερού θυμού όλης της χώρας; Υπολογίζω ότι θα είναι το τελευταίο στάδιο πριν από τη συγκρότηση μιας ομοσπονδίας αγώνων που θα προκύψει μετά από μια κοινή έκκληση των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων. Αυτό που αποκαλούμε στρατηγική: Ένα σύνολο τακτικών μάχης στην υπηρεσία ενός στόχου.

Δεν είμαστε ψάλτες μιας κατήχησης στην οποία θα όφειλαν να συμμορφωθούν οι μάζες. Είμαστε οι διαφωτιστές τους, μερικές φορές οι υποκινητές τους, αλλά βρισκόμαστε πάντα στην υπηρεσία τους. Ο αγώνας δεν έχει ως στόχο τη δημιουργία διαχωριστικών γραμμών στο εσωτερικό του λαού, αλλά το αντίστροφο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ζήτησα το Σεπτέμβριο να γυρίσουμε τη σελίδα των εντάσεων με τη CGT, και να αντλήσουμε τα διδάγματα από το πρόσφατο επεισόδιο. Στηριζόμαστε σ’ ένα μαζικό αγώνα. Στόχος του αγώνα αυτού είναι η γείωση, που σημαίνει η διεύρυνση. Όμως για να μπορέσει ο αγώνας αυτός να διευρυνθεί, θα πρέπει να βρει την δικιά του έμπνευσή, όχι μια έμπνευση που θα του προσφέρεται απ’ έξω.

Αυτό μεταξύ άλλων σημαίνει ότι ο τακτικός στόχος της άσκησης της πολιτικής ηγεσίας είναι να τελειώνουμε με τα στα δύο ερωτήματα που μας είχαν ταλαιπωρήσει την τελευταία φορά, το Σεπτέμβριο: τις συνδικαλιστικές διαιρέσεις και το διαχωρισμό του συνδικαλισμού από την πολιτική. Ως συνδικαλισμό εννοώ την άρθρωση του κοινωνικού κινήματος, γιατί το τελευταίο αυτό δεν υφίσταται σε ακατέργαστη μορφή. Υπάρχει διαμεσολαβημένο, είτε ως ο αγώνας της Ονέτ, ο αγώνας των εργαζόμενων γυναικών των ξενοδοχείων, είτε ως ο αγώνας των σιδηροδρομικών, εργαλείο των οποίων θα είναι πάντα το συνδικάτο. Όλοι αυτοί οι αγώνες προκειμένου να συγκροτηθούν διέρχονται από μια συνδικαλιστική μορφή οργάνωσης. Το γεγονός αυτό είναι δυνατόν επίσης να δημιουργεί μερικές φορές εντάσεις στο εσωτερικό αυτού του πεδίου, όταν οι μάζες έχουν την αίσθηση ότι οι συνδικαλιστικές οδηγίες δεν αντιστοιχούν στις προσδοκίες τους.

Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομίδης, Χρήστος Βαλλιάνος

http://lvsl.fr/peuple-revolutionnaire-diner-gala-jean-luc-melenchon