Απόψεις

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου!

28/04/2018

Παύλος Παπαβασιλείου

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Ο Προφήτης, Χαλίλ Κιμπράν

Στις 17/4 στη Βουλή κατατέθηκε από το υπουργείο Εργασίας το νομοσχέδιο «Μέτρα για την Προώθηση των Θεσμών της Αναδοχής και Υιοθεσίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ για ακόμη μια φορά επιλέγει να πετάξει τη μπάλα στην ψευτοδικαιωματική κερκίδα, προκαλώντας τα πλέον απεχθή μισαλλόδοξα συντηρητικά αντανακλαστικά κοινωνικών ομάδων, για να συγκριθεί με αυτούς και να μακιγιάρει όσο μπορεί το αντιλαϊκό του πρόσωπο με προοδευτικές κάλπικες πούδρες. Η ίδια επιχείρηση είχε διαδραματιστεί και το Δεκέμβρη του 2015 από τον τότε Υπ. Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλο στο νομοσχέδιο περί συμφώνου συμβίωσης, που δήλωνε ρητά «Η κυβέρνηση σχεδιάζει νόμους τίμια. Αν ήθελε την τεκνοθεσία ή υιοθεσία θα το έκανε ρητά. Είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει την κοινωνία και η κυβέρνηση δεν θα το περνούσε αορίστως ή κρυμμένο σε μια διάταξη ενός νομοσχεδίου. Είναι σαφές ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν προβλέπει την υιοθεσία και αν νομίζετε ότι υπάρχει ανάγκη διευκρίνισης θα το κάνω» [1].

Φυσικά τίποτα δεν είναι επουσιώδες (ακόμη και όταν πρόκειται για μια απλή αστικοδημοκρατική τομή) απλά τίποτα δεν πρέπει να εντυπωσιάζει όταν δε μπορείς ούτε αυτή να κάνεις, πόσο μάλλον να κοροϊδεύεις ότι την κάνεις.

· Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και ο «περιττός πληθυσμός» που αργοπεθαίνει φυλακισμένος άνευ ποινής, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης ενώ σαν χώρα συμμετέχουμε στα αίτια της προσφυγιάς του μέσω της διάθεσης βάσεων βομβαρδισμού τους. 

· τα σφιχταγκαλιάσματα της κυβέρνησης με την Εκκλησία (ας μην ξεχνάμε ότι για το τι θα διδάσκονται τα παιδιά, αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος, μέσα στην οποία είναι και ο Αμβρόσιος που παρακινεί σε πογκρόμ ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα).

· η συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς, σκοταδιστές θρησκόληπτους ΑΝΕΛ, συνενόχους στο διογκώμενο περιβάλλον κοινωνικής αντιδραστικής στροφής σε έμφυλα ζητήματα.

· η έμμεση ακόμη συναίνεση και στη φίμωση του καλλιτεχνικού λόγου μέσω κατεβάσματος παραστάσεων στο Εθνικό και σκοταδιστικών επιθέσεων σε όποια παράσταση δεν αρέσει στο «χριστεπώνυμο πλήθος» είναι τα πραγματικά δεδομένα του δικαιωματισμού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και αν θελουν να μας πείσουν περί άλλων «αγαθών προθέσεων».

Δέκα ημέρες μετά, 10 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των οποίων και ο Μπόλαρης, που ως υφυπουργός Υγείας της κυβέρνησης ΓΑΠ είχε συμμετάσχει στη δημόσια διαπόμπευση των σεξεργατριών ως «οροθετικού κινδύνου για τον έντιμο νοικοκυραίο», και είχε πει ότι «κολλάμε AIDS για να παίρνουμε επιδόματα επιβαρύνοντας το κοινωνικό κράτος»), το ΚΚΕ και άλλες αντιδραστικές ατομικότητες - δυνάμεις πρωτοστατούν να μας πείσουν για τον «κάλπικο αβάσιμο δικαιωματισμό μας».

Αρχικά η πρόθεσή μου ήταν να τοποθετηθώ και επί του σύγχρονου queer-ο-μαρξιστικού κινήματος, του trafficking-χρήσης γυναικών ως παρένθετες μήτρες (εργαλειακότητα γυναικείου σώματος), στο οποίο καταφεύγουν πολλά gay αντρικά ζευγάρια, για τη μονογονεϊκότητα (που φέρει την κοινωνική κατασκευή της μητρότητας ως αποκλειστικού φορέα της), για το πώς αυτή μπορεί ή όχι να επηρεάζει την ανατροφή παιδιών από μη cis ετερόφυλους και στο πως όλα αυτά μόνο μέσα από επαναστατικά έμφυλα κινήματα, μπορούν να αναγνωστούν, να διασυνδεθούν για να αποτραπούν. Αλλά ο μεσαιωνικός σκοταδισμός που προσπαθούν πάλι να εκπέμψουν με έκανε να επικεντρωθώ σε τεκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα απέναντι στις προκαταλήψεις τους.

Τι λοιπόν πραγματικά συμβαίνει τόσο σε νομικό (ήδη υπάρχον, και νέο) πεδίο όσο και στο θέμα των παιδιών σε ομόφυλες οικογένειες και εν τέλει τι ορίζεται ως «ανώμαλο και αρρωστημένο»;

Αστικός Κώδικας για αστικοδημοκρατικά κλάματα και ένα κράτος σε συμπυκνωμένη μορφή χουντικού αστυφύλακα

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Αστικός μας Κώδικας τοποθετείται ρητά ότι για να μπορεί να υιοθετηθεί ένα παιδί πρέπει να έχει υπάρξει πρότερος γάμος των μελλοντικών γονιών (κάτι που δεν νομιμοποιείται για τα ομόφυλα ζευγάρια, παρά δίνεται η δυνατότητα του συμφώνου συμβίωσης). Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κάνει μεταβολές στον Ποινικό Κώδικα υπέρ των τραπεζικών ιδρυμάτων ως προαπαιτούμενο της συμφωνίας του καλοκαιριού 2015… αλλά κωλύεται να αλλάξει διατάξεις που αντισυνταγματικά θέτουν διακρίσεις σε πολίτες, βάσει σεξουαλικού τους προσανατολισμού.

Η «Ευρώπη των λαών, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ισότητας» στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (αρ. 21) καταδικάζει τη διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, καλώντας σε ίση μεταχείριση σε απασχόληση (sic πλέον η εργασία), στην προσβασιμότητα σε αγαθά και υπηρεσίες, το οποίο επικρότησε και το Συμβούλιο της ΕΕ (2011) [2]….φέτος ήρθε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ότι οι έγκυες δύνανται να απολύονται μαζικά, φορτώθηκαν οι λαοί άνευ «μνημονίων» τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές εργασίας (βλ. αστυνομοκρατούμενη μιλιταριστική Γαλλία σε έκτακτη ανάγκη), και μας υπενθύμισε ότι όλο αυτό δεν μερεμετιαζεται απλά, αλλά ανατρέπεται μέσα από την κομμουνιστική διεθνιστική πάλη των λαών.

Όταν η χώρα κινείται (με περισσή έγνοια και αριστερών δυνάμεων) σε «προπολεμικό κλίμα για του έθνους και της πατρίδας την τιμή» είναι ευνόητο ότι τίποτα δε θα πρέπει να ξεφύγει από τον εθνικιστικό κορμό, βασικό στοιχείο του οποίου είναι η πυρηνική ετερόφυλη οικογένεια. Όταν κρατικοί θεσμοί απάγουν παιδιά αντιεξουσιαστών με ιατρικοφανή άλλοθι, όταν η Δικαιοσύνη εντελώς παράνομα ξαναθέτει θέμα Θεοφίλου, όταν «δεν μας ανήκουμε αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το όλο της συνείδησής μας ανήκει στο κεφάλαιο και το κράτος και πρέπει να λογοδοτούμε ακόμη και για τις παρέες και τα ταξίδια μας» (Ηριάννα), όταν προτάσσουν την επαναφορά του κολπικού ελέγχου στις φυλακισμένες, όταν οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και η δίωξη της μητρότητας είναι καθημερινό φαινόμενο, όταν γιατροί αντιδεοντολογικά επειδή έτσι τους αρέσει δεν προχωρούν σε έκτρωση όπως ζητάει η ασθενής, αλλά θεωρούν το σώμα ευρύτερο πεδίο άσκησης όποιας εξουσίας και όταν αθωώνεται ο ηθικός αυτουργός δολοφονιών Αμβρόσιος ενώ ο Δαβάκης ψυχορραγούσε για τα δίκαια αιτήματά του στις φυλακές… πρέπει με περισσή έγνοια να σκύψουμε εκ νέου στην λουκατσική φράση, για να βρούμε την απλή γενική καθαρή αντιδραστική ουσία, άνευ διαφοροποιήσεων και ιδιαιτεροτήτων, στην οποία υπεισέρχεται το σύστημα σε περιόδους δομικότατων κρίσεων [3].

Αυτό έχει άμεση επίδραση και στα παιδιά…το πέρασμα από το pater familia (όπου ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή ανήκε στον πατριάρχη) στο αστικοδημοκρατικό patria potestas του νεωτερικού έθνους κράτους (όπου θεσμοί αναλαμβάνουν υποχρεώσεις για τη βέλτιστη ανάπτυξη του παιδιού) βλέπουμε ότι ενδεχομένως αναστρέφεται πάλι (μέσω των γυναικοκτονιών-παιδοκτονιών του τελευταίου διαστήματος). Η αντιδραστική στροφή αναζωογονεί και την πατριαρχία με το σύγχρονο εργασιακό πλαίσιο να αποτελεί ηθικό αυτουργό και πρόσφατης παιδοκτονίας - βλ. περιστατικό πνιγμού 4χρονου κοριτσιού, επειδή η εργαζόμενη μητέρα του δεν είχε που να το αφήσει, υποχρεωμένη να το φέρνει στον χώρο της εργασίας της).

Μα τα παιδιά μας σε «ανώμαλους και διεστραμμένους»; Θέσεις και Αντιθέσεις

Η οικογένεια, ούσα κοινωνική και ατομική ανάγκη, δυναμικός κι όχι στατικός θεσμός και από μαρξιστική σκοπιά δε θεμελιώνεται στον απομειούμενο νόμο της συγγένειας, αλλά εξελίσσεται και συγχρόνως μελετάται μέσα στα εκάστοτε κοινωνικοοικονομικά πλαίσια4. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ενώ ο νομοθέτης θεωρεί ικανό άτομο ηλικίας έως 60 ετών να υιοθετήσει-αν και η σωστή λέξη θα ταν να τεκνοθετήσει κι όχι απλά να επιλέγονται υιοι! (παραβλέποντας θεμελιώδη διαγενεακά χάσματα και την επίπτωσή τους στο παιδί), η αναδοχή (που ανοίγει το παράθυρο των σπιτιών hostels για μετακινούμενο παιδικό πληθυσμό, που δεν νομιμοποιεί την ανάγκη του παιδιού στο ανήκειν μιας οικογένειας, αλλά την πιθανή συνεχή του επιβάρυνση ως «προσωρινού») παρέχεται από το ΣΥΡΙΖΑ σαν «νίκη του προοδευτισμού εναντι του σκότους».

Ας δούμε λοιπόν τι λέει η παγκόσμια επιστημονική βιβλιογραφία περί του φαινομένου LGBT γονεϊκότητας και της ανάπτυξης των παιδιών εντός ομόφυλων ζευγαριών.
Η γονεϊκότητα κατ αρχάς έγκειται στην υποσχετική των ενήλικων ότι θα παράξουν ένα δοτικό περιβάλλον αγάπης, ανάπτυξης εμπιστοσύνης, ασφάλειας, προκειμένου το παιδί να εξαντλήσει το ψυχοκοινωνικό και συναισθηματικοπνευματικό αναπτυξιακό δυναμικό του (πεποίθηση ότι κάποιος ενεργεί σαν γονέας και αυτό εκφράζεται με ενέργειες του-animus/corpus αντίστοιχα). Δεν είναι θέμα αν τα βιολογικά φύλα που ξαπλώνουν στο master bedroom του σπιτιού είναι ίδια ή όχι.

Μετααναλύσεις της τελευταίας 7ετίας, λαμβάνοντας υπόψιν την 30ετή πλέον εμπειρία σε άλλες χώρες, επισημαίνουν ότι η ανατροφή εντός ομόφυλης οικογένειας δεν έχει καμία αρνητική επίδραση στο παιδί [5], ίσα ίσα που επιβεβαιώνεται η συναισθηματική, νοητική και ψυχολογική ορθή ανάπτυξη και οι μαθησιακές δεξιότητες χωρίς καμία υστέρηση έναντι συνομηλίκων, χωρίς προβλήματα συμπεριφοράς ή κοινωνικής ένταξης [6–8] (περισσότερα δεδομένα χρειαζόμαστε για τα παιδιά με bisexual γονείς, αν και τα πρώτα ευρήματα εκ νέου δε συνηγορούν σε διαφοροποιήσεις έναντι str8 οικογενειών). Τελευταία μάλιστα υπάρχουν ευρήματα ότι τα παιδιά αυτά, λόγω σπασίματος κοινωνικών νορμών και ανατροφής σε ένα πιο ειλικρινές κλίμα, αναπτύσσουν περισσότερο συναισθηματικούς δείκτες ευφυίας και την ενσυναίσθηση έναντι του Άλλου, που δεν θεωρείται απαραίτητα ως Ανοίκειο (αν και αυτό ενδέχεται να επικαθορίζεται και από την ταξική θέση των ομόφυλων ζευγαριών, με οικογένειες ανωτέρου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου να μπορούν - δυστυχώς στο άδικο καπιταλιστικό σύστημα, όπως και οι ετερόφυλες-να προσφέρουν περισσότερα στην εξάντληση του αναπτυξιακού δυναμικού των παιδιών τους) [9].

Στον επιστημονικό χώρο, υπάρχουν και μελέτες που επισημαίνουν ότι στην ενήλικη ζωή (μελετώντας δείγμα ατόμων 18-39 ετών που μεγάλωσαν σε LGBT οικογένειες) τίθενται σε μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης κατάθλιψης, παχυσαρκίας, ψυχοκοινωνικών διαταραχών, με γνωστότερη τις έρευνες Regnerus [10] και Sullins [11]. Για τις συγκεκριμένες έχουν γραφτεί πάρα πολλά, κυρίως για μεθοδολογικές αστοχίες, ενώ εκ νέου αναλύσεις της επισημαίνουν συστηματικά λάθη, που απομειώνουν σε σημαντικότατο βαθμό την ισχύ των αποτελεσμάτων τους [12–14].

Kαι αφού λοιπόν επιστημονικά δε τους βγαίνει…εγείρεται ένα ερώτημα κατά πόσο ακόμη θα μας κυβερνούν στερεότυπα και προκαταλήψεις, κατά πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε από κάποιους «φυσιολογικούς» προκρούστριες κλίνες «ανωμαλίας-διαστροφής» που πάντοτε περισσεύουμε;

Δεδομένου ότι στην χώρα μας τα παιδιά μεγαλώνουν σε ετερόφυλες οικογένειες σε σχεδόν απόλυτο ποσοστό, θα πρέπει κάπως να δούμε που θα μπορούσαν να αποδοθούν τα φαινόμενα παιδικής κακοποίησης, που τόσο εγχώρια όσο και παγκοσμίως, τείνουν να λάβουν επιδημικές διαστάσεις [15]. Οι υπέρμαχοι της «αρρωστημένης ομοφυλοφιλίας που καταλήγει σε παιδεραστία και άλλου τύπου κακοποιήσεις» προβάλλουν συχνά αυτό το επιχείρημα [16]. Αφού οι ομόφυλες οικογένειες δεν αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μας στον ελληνικό κοινωνικο σχηματισμό όμως, ποιοι «ανώμαλοι και διεστραμμένοι» τα κακοποιούν εν τέλει; Σε περιόδους όπου το κοινωνικό υποκείμενο βιώνει ακραία την βιαιοπραγία της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής λαίλαπας, επανακάμπτουν μεταφορές σαν ιμάντας της βίας με αποτέλεσμα από το σύστημα να καταλήγει στα ακροφύσια καθετοποιημένα γυναίκες-παιδιά-ζώα συντροφιάς, προσπαθώντας να βρει «διέξοδο ανακούφισης». Ταυτόχρονα όσοι ερχόμαστε σε επαφή με τον χώρο του παιδιού (απ όποιο πόστο και επιστημονική θέαση) έχουμε άπειρες ιστορίες να διηγηθούμε σχετικά με τα παιδιά της «τυχαιότητας» (προέκυψαν ενώ ήμασταν ακόμη ανώριμοι, δυστυχώς λόγω παιδιών δεσμευτήκαμε σε έναν αποτυχημένο γάμο) κι όχι της συνειδητής επιλογής, με όποιες επιδράσεις αυτό μπορεί να έχει στην ανατροφή ενός παιδιού [17].

Μια άλλη θέση που συχνά εγείρεται ενάντια στην LGBTQI+ γονεϊκότητα είναι η γενίκευση των «ασταθών σχέσεων» που μερικοί θέλουν να αποτελεί χαρακτηριστικό της ΛΟΑΤ κοινότητας, έναντι της ετεροφυλικής κανονικότητας και μονογαμίας. Πραγματικά εδώ μπορούμε να δούμε το θεσμοποιημένο ομοφοβισμό και σεξισμό που γεννά προκαταλήψεις, κοινωνικούς στιγματισμούς και περιθωριοποιήσεις. Τα μη cis str8 υποκείμενα συνεχώς για τα πάντα θα πρέπει να αποδεικνύουν ότι δεν είναι ελέφαντες… ας δούμε αυτό το επιχείρημα στη γενικότερη κοινωνιολογική του όμως βάση. Τα τελευταία χρόνια από τη γερμανόφωνη βιβλιογραφία, αναδύθηκε ο όρος Patchworkfamilien (μείωση της εμφάνισης της τυπικής μορφής της πυρηνικής και με μικρότερη διάρκεια οικογένειας) που φυσικά αναφέρεται στην ετερόφυλη. Το θέμα των διαπροσωπικών ενήλικων σχέσεων στον φρενήρη ψυχοπιεστικό ρυθμό της καθημερινότητας μας δεν είναι θέμα βιολογικού φύλου/σεξουαλικού προσανατολισμού αλλά εξατομικεύσιμο.

Ταυτόχρονα, με βάση μια στείρα ανάγνωση φροϋδικής θεώρησης περί απαραίτητης ταύτισης με το γονέα και ξεπεράσματος οιδιποδείου-σ. Ηλέκτρας κατά την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, εγείρονται πράγματι αντεπιχειρήματα. Όμως αφενός η δογματικότητα σε ένα και μόνο θεωρητικό όχημα αναζήτησης του ανθρώπινου ψυχισμού από την ίδια την επιστημονική κοινότητα τείνει να εγκαταλείπεται με τη σύγχρονη αντιπρόταση για τη λεγόμενη «χρήση όλων των ψυχοφιλοσοφικών σχολών». Αφετέρου το σχήμα αυτό δεν μπορεί να επεξηγήσει την ανάπτυξη LGBTQI+ υποκειμένων από ετερόφυλες οικογένειες, αν ο γονέας παίζει τον μοναδικό ρόλο, άνευ άλλων κοινωνικών εμπειριών ακόμη και σε πρώιμες ηλικίες, στο σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού (εκτός κι αν καταλήξουμε στον ακραίο βιολογικό αναγωγισμό).

Η πραγματικότητα είναι ότι ακόμη και στην Παιδιατρική πλέον έχουμε ενδείξεις ότι τα παιδιά έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται από πολύ μικρή ηλικία, εντοπίζουν και χρησιμοποιούν, τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους, που συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά που τους ταιριάζουν, αναλόγως των αναγκών τους. Στην αναζήτηση συμπεριφορών σε δίπολα θηλυκότητας/αρρενωπότητας, τα παιδιά καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να δεχτούν επιρροές από εκπρόσωπους των φύλων, πέρα απλά των γονιών. Τέλος γίνονται πλειοψηφικές οι θέσεις ότι η διαμόρφωση του κοινωνικού ρόλου του φύλου δεν έχει απαραίτητα θετικό πρόσημο σε ένα παιδί-tabula rasa (η κοινωνία ορίζει προτιμήσεις, κλίσεις, ταλέντα, ενδιαφέροντα, συμπεριφορές που αναπαράγονται χωρίς τη συμμετοχική ελεύθερη κρίση του ενδιαφερόμενου-παιδιού). Άλλωστε έχουμε ήδη ευρήματα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που ανατράφηκαν από μη ετεροφυλες οικογένειες ετεροπροσδιορίζονται ως ετεροφυλόφιλοι-ες [18] (οπότε κανένας λόγος για πανικό!)

Μια άλλη θέση που βρίσκει ευήκωτα ώτα στο μέσο δημόσιο λόγο είναι τα παιδιά που θα μεγαλώσουν μέσα στην ακολασία, η οποία έχει κοινωνικά συσχετιστεί με κάθε «παρέκκλιση της ετεροκανονικότητας». Έχουμε ήδη κάποια πρώιμα στοιχεία που αναφέρουν ότι συμπεριφορές πειραματισμού και υψηλού κινδύνου (παραβατικότητα, χρήση ουσιών κτλ) δε συνδέονται με τη δομή ως προς το φύλο της οικογένειας [19]. Ωστόσο έχουμε περισσότερες έρευνες που συνηγορούν στο ότι η ανατροφή εντός «διαφορετικότητας», δημιουργεί ένα περιβάλλον περισσότερο κοντά στην ανάπτυξη ανεκτικότητας, αποδοχής ακόμη και της διαφωνίας και σεβασμού του «ανοίκειου» [20]. Ταυτόχρονα και σε συγκριτικές μελέτες εντός LGBT γονεϊκής κοινότητας οι λεσβίες μητέρες φαίνεται να λαμβάνουν λιγότερο υπόψιν τα κοινωνικά στεγανά ακόμη και στην διαλογή παιχνιδιών ή δραστηριοτήτων για τα παιδιά και να καταφεύγουν λιγότερο στη φυσική ποινή του παιδιού. Από την άλλη οι ομοφυλόφιλοι άντρες χαρακτηρίζονται από περισσότερη ανταπόκριση, θέρμη, προσπάθεια εκλογικεύσιμης συνδιαλλαγής και μη χρήσης ορίων συγκριτικά με τους ετερόφυλους [21].

Τέλος προβάλλεται το επιχείρημα του κοινωνικού στίγματος (αν όχι στους γονείς) στο παιδί που το βιώνει εντός του περιβάλλοντος κοινωνικοποίησής του. Αν και διαφοροποιήσεις ως προς την κοινωνική αποδοχή των «μη κανονικών» μπορούμε να βρούμε σε διαφορετικούς κοινωνικούς σχηματισμούς (πχ σύγκριση Σκανδιναβίας-Ελλάδας) πράγματι, ουσιαστικά το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιείται εργαλειακά για την αποτροπή τεκνοθεσίας από την LGBTQI+ κοινότητα κυρίως από την ακροδεξιά (και συντηρητικές απόψεις που λιμνάζουν και στην αριστερά). Η ουσία του βρίσκεται βαθύτερα… στη διασφάλιση του πολύ σημαντικού για το κράτος-κεφάλαιο τρίπτυχου φυλή-έθνος-φύλο. Όπως λοιπόν μαχόμαστε για να μην υπάρχει καν πλέον σαν λέξη το «προσφυγόπουλα» αλλά το παιδιά απλά, έτσι θα μαχόμαστε απέναντι σε κάθε μισαλλόδοξο σκοταδιστή σε όποια άλλη έκφανση αυτής της τριπλέτας επιχειρήσει να εργαλειοποιήσει τα παιδιά για την εμπέδωση ή διαιώνιση της συντηρητικής αντζέντας του.



Ενδεικτική βιβλιογραφία-αναφορές

1. http://www.tovima.gr/society/article/?aid=761990 

2. Απαγορεύονται γενικώς οι διακρίσεις, συμπεριλαμβανόμενης της διάκρισης λόγω γενετήσιου προσανατολισμού. Τα άτομα έχουν ίσα δικαιώματα στην ίση μεταχείριση, και αυτό θα πρέπει να ισχύει όχι μόνο για την απασχόληση, ή για την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες, όπως εκτιμάται σύμφωνα με τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιδιώκεται σχετικά (FRA, 2008 και 2009), αλλά βρίσκει εφαρμογή σε κάθε παράμετρο και έκφραση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Συμβούλιο της Ευρώπης, 2011).

3. «πριν ακριβώς από την ανάδυση του ποιοτικά νέου, η παλαιά τάξη πραγμάτων περισυλλέγει τον εαυτό της πίσω στην αυθεντική, στην καθαρά γενική της ουσία, εντός της απλής της ολότητας, υπερβαίνοντας και απορροφώντας πίσω στον εαυτό της όλες εκείνες τις περίοπτες διαφορές και ιδιαιτερότητες, τις οποίες είχε αναδείξει όσο ήταν ακόμη βιώσιμη», Λούκατς, Ιστορία και Ταξική Συνείδηση.

4. «Η οικογένεια- λέει ο Μόργκαν - είναι το ενεργό στοιχείο, δεν είναι ποτέ στάσιμη, μα προχωρεί από κατώτερη σε ανώτερη μορφή, στο μέτρο που η κοινωνία εξελίσσεται από κατώτερη σε ανώτερη βαθμίδα. Τα συστήματα συγγένειας, αντίθετα, είναι παθητικά. Μόνο σε μεγάλα χρονικά διαστήματα καταγράφουν τις προόδους που έκανε η οικογένεια στο κύλισμα του χρόνου, και αλλάζουν ριζικά τότε μονάχα, όταν έχει αλλάξει ριζικά η οικογένεια. Και - προσθέτει ο Μαρξ - το ίδιο συμβαίνει με τα πολιτικά, τα νομικά, τα θρησκευτικά, τα φιλοσοφικά συστήματα γενικά. Ενώ η οικογένεια ζει και εξελίσσεται, το σύστημα συγγένειας αποστεώνεται, και ενώ το σύστημα συγγένειας εξακολουθεί να υπάρχει με τη δύναμη της συνήθειας, η οικογένεια αναπτύσσεται και ξεφεύγει από τα πλαίσιά του» Εγκελς, Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους.

5. Columbia Law School. What does the scholarly research say about the wellbeing of children with gay or lesbian parents (accessed 09/2017).

6. Wise. Family structure, child outcomes, and environmental mediators: an overview of the Development in Diverse Families Study, Melbourne: Australian Institute of Family Studies (accessed 09/2017)

7. Manning, Fettro, Lamidi, Child well-being in same sex parent families: review of research prepared for American Sociological Association Amicus Brief. Popul Res Policy Rev 2014; 33: 485–502

8. Calzo et al. Parental Sexual Orientation and Children's Psychological Well‐Being: 2013–2015 National Health Interview Survey. Child Development. 8/11/2017

9. Miller, Kors, Macfie. No Differences? Meta-Analytic Comparisons of Psychological Adjustment in Children of Gay Fathers and Heterosexual Parents. Psychology of Sexual Orientation and Gender Diversity 2017, Vol. 4, No. 1, 14–22

10. Regnerus. How different are the adult children of parents who have same sex relationships? Findings from the New Family Structures Study. Soc Sci Res 2012;41: 752–770

11. Sullins. Invisible Victims: Delayed Onset Depression among Adults with Same-Sex Parents. Depression Research and Treatment 2016

12. Amato. The well being of children with gay and lesbian parents. Soc Sci Res 2012; 41:771–77

13. Cheng, Powell. Measures, methods and divergence patterns: reasseccing the effects of same-sex parents Soc Sci Res 2015; 52: 615–626

14. Frank. Comment on (Invisible Victims: Delayed Onset Depression among Adults with Same-Sex Parents). Letter to the Editor, Depression Research and Treatment 2016

15. http://www.crimetimes.gr/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-2015-2016-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B7

16. Ford. Family First worth fighting. Australian Broadcasting Corporation 2010. http://www.abc.net.au/unleashed/35824.html

17. Jansen, E. & Steffens, M.C. (2006). Lesbische Mütter, Schwule Väter und ihre Kinder im Spiegel psychosozialer Forschung. Verhaltenstherapie & Psychosoziale Praxis, 38(3), 643-656.

18. Το Φύλο και η Συμπεριφορά του: Οικογένειες από Ομόφυλα Ζευγάρια. Θεσσαλονίκη, 2007 Επίκεντρο.

19. Wainright, Patterson Delinquency, victimization, and substance use among adolescents with female same-sex parents. Journal of Family Psychology 2006 , 20(3), 526–530.

20. Biblarz, Stacey. How does the gender of parents matter? Journal of Marriage and the Family 2010, 72(1), 3–22.

21. Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender Parented Families. A literature review prepared for the Australian Psychological Society. 8/2007